حمیدرضا سعیدی - دانشجوی دکتری جنگلداری دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس
اکبر نجفی - استادیار گروه جنگلداری دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تربیت مدرس نور

دامداری سنتی ساکنان عرصه های جنگلی، همواره به عنوان معضلی اجتماعی- اقتصادی که مانع اجرای کامل طرح های جنگلداری می شود، مطرح است. سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری در مواجهه با این مشکل دو رویکرد بهبود و تغییر نظام جنگل نشینی آبادی های با جمعیت بیش از بیست خانوار و جابه جایی و تجمیع خانواده های ساکن در آبادی های کوچک با جمعیت کمتر از بیست خانوار را در پیش گرفته است. بنا به دلایلی چون محدود بودن منابع مالی، باید در تعیین اولویت ها به معیارهای کمی و کیفی متعددی توجه کرد. در این تحقیق، معیارها و زیرمعیارهایی (شاخص ها) برای تعیین اولویت دامداران جنگل نشین در قالب یک مدل تدوین شد و به کمک تصمیم سازی گروهی و با استفاده از فرایند تحلیل شبکه ای، ارزیابی انجام گرفت. ارزیابی نتایج، کارایی مطلوب این شیوه را تایید کرد. علاوه بر این، نتایج نشان داد جمعیت دام، جمعیت آبادی (تعداد خانوار) و دامداری به عنوان منبع درآمد خانوار از بیشترین اهمیت در تعیین اولویت گزینه ها برخوردارند.

فرایند تحلیل شبکه ای, دامداری سنتی, خروج دام, جنگلداری