سمیرا شفیعی بالاشهری - دانشجو کارشناسی ارشد ارتباط تصویری، هنر، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
ستاره احسنت - استادیار،عضو هیئت علمی موسسه آموزش عالی آپادانا، ایران، شیراز

دانستن درباره بیابان های ایران از آن حیث اهمیت دارد که شرایط جغرافیایی و اقلیمی بیابان خود به خود، هیچگاه رو به گسترش نبوده و نیست . آنچه بیابان ها را گسترش میدهد رابطه ای است که از نظر طبیعی مناطق بیابانی با محیط پیرامون خود دارند. تخریب منابع آب و خاک و به ویژه پوشش گیاهی در مناطق کمربندی بیابان های ایران، شرایطی را فراهم آورده که بیابان زایی و گسترش آنها را در حاشیه بیابان ها سبب شده و تشدید میکند .در حال حاضر بیابان زایی به عنوان یک معضل گریبان گیر بسیاری از کشورهای جهان از جمله کشورها ی در حال توسعه می باشد. بیابان زایی مشتمل بر فرآیندهایی است که در نتیجه عوامل طبیعی و عملکرد نادرست انسان ایجاد میگردد. مبارزه با بیابان زایی امروزه تهدیدی جدی برای محیط و رفاه انسان به شمار میرود، نیازمند درک مسائل پیچیده این پدیده از طریق ارزیابی ، آگاهی از شدت عمل فرایندها، و مشخص نمودن عوامل آن است . بنابراین ، در این بررسی ، پس از مطالعه شرایط حاکم بر منطقه دامغان، که نشان دهنده وجودبیابان زایی است ، شدت و وضعیت فعلی بیابان زایی با تکیه بر معیارهای اقلیم ، آب، زمین شناسی - ژئومورفولوژی ، خاک، و فرسایش بادی ، بعنوان مهمترین معیارهای بیابان زایی ، ارزیابی شد. مهم ترین عوامل شناخته شده ناپایداری محیطی به ترتیب شامل شاخص بهره برداری از پوشش گیاهی در معیار پوشش گیاهی ، شاخص نوع استفاده از زمین در معیار فرسایش آبی و شاخص پوشش گیاهی در معیار فرسایش بادی در منطقه مورد مطالعه است .

بیابان زایی ، معضل ، فرسایش ، عوامل بیا بان زایی ، ایران.