حسین احمدی - کارشناسی ارشد محیط زیست، شهرداری منطقه شش مشهد، مشهد، ایران
رضا خسروی - کارشناس ارشد حمل و نقل و ترافیک شهرداری منطقه شش مشهد، مشهد، ایران
مجتبی افشارپور - کارشناس فضای سبز شهرداری منطقه شش مشهد، مشهد، ایران

روستاها که از مهم ترین سکونتگاه های جمعیتی هستند، ارتباط و پیوندی تنگاتنگ با محیط پیرامون خود دارند و به طور متقابل بر یکدیگر تاثیر می گذارند. بیشتر فعالیت های اقتصادی این نواحی بر مبنای ارتباط مستقیم با طبیعت است. دستیابی به پایداری محیط زیستی روستایی متاثر از سطح آگاهی محیط زیستی افراد است. آگاهی محیط زیستی نیز از عوامل متعددی تاثیرپذیر است. با وجود اینکه بیش از نیم قرن از برنامه ریزی روستایی در ایران می-گذرد، نشانه های ناپایداری از قبیل تخریب پوشش گیاهی، هدر رفت خاک و کاربرد غیر اصولی منابع طبیعی، بیکاری و عدم وجود اشتغال پایدار، ضعف بنیان های اجتماعی جهت تعمیم مشارکت و غیره در فضاهای روستایی کشور مشهود است. مدیریت پایدار سکونتگاه های روستایی بر پایه شناخت امکانات و منابع محلی و بکارگیری منطقی آنها در جهت رسیدن به اهداف یک برنامه استوار است. تفکر مبتنی برآمایش سرزمین، مدیریت بر منابع یک ناحیه را از نظمی برخوردار خواهد کرد که تناقض در راهبردها و اهداف در آن کمتر بچشم می خورد؛ لذا استفاده از تفکر آمایش سرزمین مهمترین و مطمئن ترین راه دستیابی به توسعه پایدار در سرزمین و همچنین سکونتگاه های روستایی می باشد.

توسعه پایدار،آمایش سرزمین،سکونتگاه های روستایی،محیط زیست