معصومه محمدبیگی - دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
افسانه طاهری - استادیار، گروه روانشناسی، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
خدیجه ابولمعالی - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کوروش قررگوزلی - استاد، بیمارهای مغز و اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی، تهران، ایران

مقدمه: با توجه به اهمیت بررسی علائم جسمانی در بیمارن مبتلا به صرع، پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل ساختاری علائم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به صرع کشور ایران در سال ۱۴۰۰ بودند که ۲۶۰ نفر از آنها با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه علائم جسمانی (کروئنکی و همکاران، ۲۰۰۲)، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، ۱۹۸۸)، پرسشنامه ترومای کودکی (برنشتاین و همکاران، ۲۰۰۳) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویباند و لاویباند، ۱۹۹۵) بود. داده ها با روش مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزارهای SPSS-۲۴ و AMOS-۲۶ تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که مدل علائم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع برازش مناسبی داشت. هم چنین، حمایت اجتماعی بر افسردگی، اضطراب و استرس و علائم جسمانی اثر معنادار منفی، ترومای کودکی بر افسردگی، اضطراب و استرس اثر معنادار مثبت و افسردگی، اضطراب و استرس بر علائم جسمانی اثر معنادار مثبت داشت (۰/۰۵>P)، اما ترومای کودکی بر علائم جسمانی اثر معناداری نداشت (۰/۰۵P). نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه برنامه ریزی برای کاهش علائم جسمانی در بیماران مبتلا به صرع از طریق افزایش حمایت اجتماعی و کاهش افسردگی، اضطراب و استرس ضروری می باشد.

علائم جسمانی, حمایت اجتماعی ادراک شده, ترومای کودکی, افسردگی, اضطراب, استرس, صرع