زهرا خالقی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بجنورد ، خراسان شمالی، ایران

دوران کودکی مهم ترین دوره برای سازندگی است. یکی از عوامل طبیعی تربیت و رشد کودک، بازی است. شخصیت واقعیکودکان ضمن بازی شکل می گیرد و به دلیل این که اثرپذیری و آموزش و یادگیری از طریق بازی غیرمستقیم بوده و همراه بالذت است، تاثیرپذیری آن ناخودآگاه بوده و ماندگارتر و عمیق تر است. در بعضی موارد ارزش پرداختن کودک به بازی، بیش از ارزش کتاب است. فعالیت و علاقه کودک به بازی نشانه سلامت اوست و کودک همان قدرکه به تعلیم و تربیت احتیاج دارد،نیازمند تفریح و بازی نیز است، پیامبر(ص) فرمودند: « سرکشی طفل در دوران کودکی، مایه فزونی عقل او در بزرگی است.»بازی های بومی و محلی نمادهایی از آداب و فرهنگ اجتماعی هر منطقه است که نقش مهمی در استعدادیابی و پرورش جسمانی دانش آموزان دارد. بازی ها بهترین موقعیت ها را فراهم می نمایند، که در پرورش جسم و روان بسیار موثر هستند. تکثر و تنوع بازی های بومی و محلی متناسب با مراحل رشد، ویژگی های جغرافیایی و باور های فرهنگی باعث شده است که در نتیجه آن به خوبی یادگیری و پذیرش فنون زندگی، جامعه پذیری، قانون مداری، تقویت روابط انسانی را سرعت بخشد وهمچنین بازی ها زبان بسیار آسان برای آموزش تربیت بدنی کودکان می باشند.نقش هایی که کودکان در بازی ها ایفا میکنند، ارتباط مستقیم با نوع زندگی و آداب و رسوم مناطق مختلف دارد، لذا بازی های محلی و سنتی در انتقال آموزش نقش های اجتماعی به افراد، بسیار موثر هستند و همین تاثیر است که گستره بازی های بومی و محلی را پیش روی ما می گشاید و نشانگر ژرفا و غنای فرهنگی جامعه است. پژوهش پیش رو در پی آن است که بتواند فعالیت های انجام شده توسط آموزگار را که در جهت احیا و بازگردانی بازی های بومی و محلی در مدارس و امر تربیت و همچنین جایگزینی این فعالیت ها به جایبازی های رایانه ای و سرگرمی های فضای مجازی انجام شده را روایت کرده و مورد تحلیل و بررسی قرار دهد

بازی های بومی و محلی, فرهنگ, شخصیت, آموزش