جواد حاتمی - معاون تحقیقات آزمون و ارزشیابی آموزشی سازمان سنجش آموزش کشور
رضا محمدی - عضو هیات علمی و رئیس بخش ارزشیابی آموزشی سازمان سنجش آموزش کشور
فاخته اسحاقی - کارشناس ارشد مرکز مطالعات ،تحقیقات و ارزشیابی آموزشی سازمان سنجش آمو

در طول دهه های گذشته، ارزشیابی و پاسخگویی در جهت میزان تحقق اهداف و تعالی عملکرد نظام های آموزش عالی به مسئله و اصطلاحات کانونی حوزه آموزش عالی تبدیل شده و می توان به این امر اذعان نمود که همه افراد ذیربط و ذینفع در نظام آموزش عالی، بر کاربرد سازوکارهای ارزیابی تأکید دارند؛اما نکته قابل توجه در این مهم اهداف و رویه های ارزیابی است.در این راستا تجارب بین المللی در دهه های اخیر حاکی از آن است که الگوی اعتبارسنجی با هدف بهبود و تضمین کیفیت و مبتنی بر ارزیابی درونی(خود - ارزیابی) و ارزیابی بیرونی،اساس نظام های ارزیابی کیفیت دانشگاهی را تشکیل می دهد و اوایل قرن بیستم،دوران توسعه سریع نظا مهای مختلف اعتبارسنجی و تضمین کیفیت در آموزش عالی است که در آن دغدغه حفظ، بهبود، ارتقاء و تضمین کیفیت در اکثر کشورها مطرح و به دنبال آن ساختارها و واحدهای مدیریتی تخصصی در سطوح مؤسسه ای، ملی، منطقه ای و بین المللی ایجاد شده اند. بنابراین در راستای اهمیت ارزیابی و بهبود کیفیت در نظام آموزش عالی، این مقاله درصدد است تا ضمن مروری بر پیشینه ارزیابی در نظام آموزش عالی ایران و با توجه به تجارب بین المللی در این حوزه و اصول و ویژگی های آن، به بررسی رویکردهای ارزیابی واقدامات انجام شده بپردازد و تحلیلی از وضعیت موجود ارائه نماید.همچنین از آنجا که در سال های اخیر ایجاد ساختارهای شبکه ای تضمین کیفیت در آموزش عالی بسیار مورد توجه قرار گرفته است ونظر به این که نظام آموزش عالی ایران از زیر نظام های متمایزی تشکیل شده است، در ترسیم مطلوب ترین حالت برای ساختار ارزیابی و تضمین کیفیت در آموزش عالی ایران،ساختار شبکه ای مورد تاکید قرار می گیرد.

ارزیابی، نظارت، اعتبارسنجی کیفیت، نظام آموزش عالی