سعید شریعتی مزینانی

مطالعات گردشگری در مقیاس جهانی و به طور خاص در ایران عمدتا در چارچوب رویکردهای کمی مبتنی بر رهیافت اثباتی انجام شدهاند. اتخاذ بینش، برداشت و ارائه تعاریف جدیدی در حوزه گردشگری بر بنیان این فکر که افراد دارای احساسات، ارزشها و بینشهایی (فردی) هستند و خود میتوانند تحلیلی دقیق از آنها ارائه دهند، توجه به روشهای تفسیری جایگزین در مطالعات گردشگری را به یک ضرورت تبدیل میکند. پدیدارشناسی با تاکید بر وجه انسانی و تجربی گردشگری، این امکان را به محققان میدهد تا به گردشگری از منظر کسانی که آن را تجربه میکنند، یعنی گردشگران، نظر کنند. نوشتار حاضر با این هدف تدوین شده است تا ضمن مروری بر برخی مطالعات معتبر و پر ارجاع نشان دهد که پدیدارشناسی، بهویژه در گونه هرمنوتیکی، چه درکی از گردشگری و به طور خاص تجربه گردشگران دارد و این که یاریهای پدیدارشناسی هرمنوتیکی به محققان اجتماعی گردشگری کداماند.

پدیدارشناسی، تجربه گردشگری، هرمنوتیک، هوسرل، هایدگر