بهروز نعمتی[۱]- احمد شمس[۲]-  محود عرفانی[۳] تاریخ دریافت: ۴/۶/۱۳۹۸- تاریخ پذیرش: ۱۰/۸/۱۳۹۸   چکیده: امروزه در حقوق تعهدات، اصل ثبات یا استحکام قراردادها را، به عنوان یک قاعده کلی و عمومی به رسمیت می شناسند. نتیجه عملی این اصل، الزام طرفین به پایبندی به انجام تعهدات مندرج در قرارداد است. اگرچه ساده ترین راه برای پایان قرارداد، پایبندی و عمل طرفین به مفاد آن است، اما در برخی موارد، به دلایلی وفای به عهد دشوار و گاه غیر ممکن می گردد. عدم امکان اجرای قرارداد، ممکن است به سبب بی مبالاتی و تقصیر طرفین قرارداد، یا به گونه ای قابل انتساب به آنان نباشد. در این میان، عقد اجاره به عنوان عقدی تملیکی ( تملیک منفعت ) و معوض، از جمله عقودی به شمار می آید که آثار حقوقی انحلال بر آن بر می گردد؛ لذا می توان در شرایطی، با انحلال آن، توافق فی مابین موجر و مستاجر را بی اعتبار تلقی نمود. پژوهش حاضر با بهره مندی از روش کیفی  بر اساس مطالعات کتابخانه ای می باشد، یافته های حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که از منظر این دو نظام حقوقی، از طریق بطلان  اجاره می توان توافق فی مابین موجر و مستاجر را بی اعتبار تلقی نمود و حکم به انحلال آن داد. [۱] - دانشجوی دکتری، گروه حقوق خصوصی، واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، دبی، امارات متحده عربی B۱۳۵۲N۱۹۷۳@gmail.com [۲] - دانشیار و عضو هیئت علمی، گروه حقوق، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران: نویسنده مسئول Ahmad_shams@gmail.com [۳] - استاد و عضو هیئت علمی، گروه حقوق، دانشکده حقوق، دانشگاه تهران، تهران، ایران Erfani۱۴@yahoo.com

بطلان, اجاره, تلف عین, تلف منافع, ایران, فرانسه