مرضیه شیخ محمدی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم انسانی، واحد بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، بیرجند، ایران. رایانامه: Msh.vakil@gmail.com
محسن محبی - استادیار گروه حقوق عمومی و بین الملل، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. (نویسنده مسئول). رایانامه: sd.mohebi@gmail.com
ابراهیم تقی زاده - استاد گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم انسانی، واحد بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، بیرجند، ایران. استاد گروه حقوق خصوصی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران. رایانامه: taghizaadeh@gmail.com

زمینه و هدف: اصل نسبیت در رسیدگی های قضایی و داوری موید این امر است که آراء صادر شده صرفا نسبت به طرفین اختلاف الزام آور است. اما محدوده اصل نسبیت صرفا به آراء محدود نشده و این امر همچنین در موافقتنامه های داوری نیز وجود دارد. لذا این سوال مطرح می شود که آیا شرط داوری به شخص ثالث تسری دارد؟ روش: پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است.یافته ها و نتایج: پاسخی که نظام حقوق داخلی کشورها به این مسئله می دهد با پاسخ حقوق و رویه داوری تجاری بین المللی یکی نیست. اغلب نظام های حقوق داخلی با استناد اصل نسبی بودن قراردادها، در مقابل تسری موافقت نامه داوری به شخص غیر امضاءکننده آن مقاومت دارد؛ اما حقوق و رویه داوری تجاری بین المللی به دوراز قوانین و سیاست های ملی و با واقع بینی در مورد فعالیت های اقتصادی و تجاری بین المللی گروه شرکت ها، در مقابل این مسئله انعطاف بیشتر دارد و آن را مجاز می داند.

شرط داوری, انتقال داوری, موافقت نامه داوری, داوری تجاری بین المللی, رویه داوری