فاطمه ایبک آبادی - پژوهشگر و دکترای زبان و ادبیات فارسی

ادبیات عامیانه هر ملتی، آیینه ای است که جلوه گر بخشی از آداب و رسوم عقاید و آرزوها می باشد. این آیینه هنگامی که از روزن لالایی ها نگریسته شود؛ نموداری از هدفها و روشهای تعلیم و تربیت زمان خودش را ارائه می کند. در حقیقت لالایی ها، دیرپاترین ترانه های فولکلوریک و آغازگاه ادبیات مادرانه در پای گهواره ها هستند که می توان آنها را ادبیات شفاهی هر سرزمینی دانست. خویشاوندی و مشترکات فرهنگ شفاهی بین ملت ایران و تاجیک چنان در هم آمیخته است که قرن ها غربت و جدایی سیاسی و مرز کشی های جغرافیایی نتوانسته است پیوند های آن را از هم جدا کند و درون مایه های آن را از ذهن و خاطره فرهنگی مردمان این سرزمین، پاک کند. پژوهشگر در این مقاله قصد دارد تا با روش مقایسه ای بر روی ۷۰۰ مصراع لالایی انتخاب شده ایرانی و ۷۰۰ مصراع اله تاجیکی، ضمن بررسی مضمون و محتوای لالایی های دو کشور، نقش مادران ایران و تاجیکستان را در خلق آثار فولکلوریک و ادب و فرهنگ شفاهی، تبیین نماید.

مادران، لالایی ایرانی، اله تاجیکی، کودکان، فرهنگ