سالار تاکی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی پزشکی
فاطمه نواب مطلق - دانشجوی دکتری مهندسی پزشکی
احمدرضا عرشی - دانشیار گروه بیومکانیک، دانشکده مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکب
محمدرضا کیهانی - مربی گروه علوم پایه، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران

یکی از مکانیزمهای جبرانی برای کاهش میزان گشتاور ادداکشن زانو به عنوان عاملی خطرزا در ایجاد و پیشروی بیماری آستئوآرتریت قسمت داخلی زانو، افزایش گشتاور ادداکشن لگن و در نتیجه افزایش فعالیت عضلات ابداکتوری لگن است. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه ی گشتاور ادداکشن لگن و زانو میان افراد غیرمبتلا و بیماران مبتلا به آستئوآرتریت داخلی زانو بود.آنالیز راه رفتن در سه بعد و بر روی 25 نفر از بانوان 35 تا 53 سال صورت پذیرفت که 10 نفر غیرمبتلا، 10 نفر مبتلا به آستئوآرتریت خفیف و 5 نفر مبتلا به آستئوآرتریت متوسط قسمت داخلی مفصل تیبیوفمورال بودند. مقادیر گشتاور ادداکشن زانو و لگن در طول گیت با استفاده از روش تحلیل مولفه‌های اصلی(PCA) خلاصه گردید. درواقع PCA نمودار گیت را تبدیل به تعداد کمی نمره‌های مولفه اصلی میکند. این نمره ها با استفاده از آنالیزهای آماری ANOVA و Post-Hoc Tukey HSD میان سه گروه (غیرمبتلا، خفیف و متوسط) مقایسه شد. بیماران متوسط با افزایش گشتاور ادداکشن لگن، نیروی بیشتری در عضلات ابداکتوری لگن ایجاد کرده و باعث حرکت بالاتنه به سمت پای تکیه گاهی و عدم افزایش گشتاور ادداکشن زانو می شدند. در مقابل، بیماران خفیف با کاهش گشتاور ادداکشن لگن، باعث افزایش ابداکشن در این مفصل و کاهش گشتاور ادداکشن زانو می شدند. بنابراین، کاهش گشتاور ادداکشن لگن نیز به عنوان یک مکانیزم جبرانی برای کاهش گشتاور ادداکشن زانو می تواند مؤثر باشد و مکانیزمهای اتخاذ شده توسط بیمار در درجات مختلف بیماری، متفاوت است

آستئوآرتریت داخلی زانو، تحلیل مولفه های اصلی، آنالیز راه رفتن، مکانیزم جبرانی، گشتاور ادداکشن زانو، گشتاور ادداکشن لگن