کامران عادلی - دانشجوی دکتری اقتصاد و مدیریت جنگل، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
حمید جلیلوند - استادیار، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
علی یخکشی - استاد، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
اصغر فلاح - استادیار، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

جنگلهای زاگرس با سطحی معادل ۲/۵ میلیون هکتار از جمله مناطق مهم و حیاتی در منابع طبیعی ایران محسوب می شوند. داشتن طرح­های مدیریتی منظم و مدون به منظور اداره جنگلهای زاگرس با توجه به مسائل اقتصادی و اجتماعی خاص مردم منطقه مهم است. استفاده از جنگل داری با مشارکت مردم در صورت فراهم کردن اجرای آن، در آینده­ای نه چندان دور، مناسب خواهد بود. این پژوهش برای یافتن تاثیر جنگل داری عشایری بر پایداری جنگل، به منظور استفاده از آن برای آماده کردن منطقه شول­آباد (از مناطق جنگلی زاگرس لرنشین) برای اجرای جنگل داری با مشارکت مردم در آینده­ای نزدیک اجرا شد. در سه عرف کمرگپ (محل اجرای جنگل داری عشایری)، حیه (عدم اجرای جنگل داری عشایری) و دره­دنگ براساس معیارهای ارائه شده توسط فائو (مانند بررسی منابع جنگلی و تنوع زیستی) پایداری جنگل با استفاده از تحلیل داده­های گردآوری شده از عرف ها (برای مقایسه میانگین گروهها از نرم افزار SAS و آزمون SNK استفاده شد)، از جمله زادآوری، درصد تاج پوشش و تنوع زیستی بررسی شد. نتایج نشان داد که در عرف کمرگپ با اجرای جنگل داری عشایری، پایداری جنگل بیشتر از دو عرف دیگر است. در نتیجه می­توان استفاده از جنگل داری عشایری را در صورت ثبت، تدوین و اصلاح آن برای مدیریت فعلی و آماده ساختن منطقه شول­آباد لرستان برای اجرای جنگل داری با مشارکت مردم پیشنهاد نمود.

جنگل داری عشایری, منابع جنگلی, تنوع زیستی, پایداری جنگل, شول­آباد, لرستان