اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره ریاست جمهوری دکتر روحانی در دولت یازدهم حامد محقق نیا[۱]-  جعفر رضاخانی[۲]- محمدرضا داوطلب وظیفه[۳]- رحیم رضوانپور[۴] تاریخ دریافت: ۱۳/۵/۱۳۹۶- تاریخ پذیرش:۷/۳/۱۳۹۶ چکیده: تا قبل از انقلاب اسلامی ایران، ایران رویکرد امنیتی خود در منطقه را در ائتلاف با غرب و به ویژه ایالات متحده آمریکا تعریف کرده بود و به همراه عربستان سعودی، در چارچوب استراتژی امنیتی دوستونی مورد حمایت غرب نقش آفرینی می کرد[۵]. ایران پس از انقلاب و استقرار جمهوری اسلامی ایران در جهت اتخاذ سیاست امنیتی مستقل حرکت کرد و سعی کرد تا خود را خارج از استراتژی­ها و رویکردهای بلوک شرق و غرب تعریف کند. در این راستا همکاری و مشارکت با حکومت­های منطقه خاورمیانه در جهت شکل دهی به ترتیبات امنیتی منطقه­ای در الویت قرار گرفت. سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز مانند سایر کشورها تحت تاثیر عوامل و متغیرهایی در سه سطح داخلی، خارجی و فردی قرار دارد. سیاست خارجی ایران، مانند هر پدیده و فرآیند سیاسی دیگر در خلاء شکل نمی­گیرد، بلکه معلول بستر، بافت و شرایط اجتماعی، فرهنگی، جغرافیایی و اقتصادی خاص این کشور می­باشد. در این نوشتار سعی می­شود به این سئوال که آیا اهداف مورد نظر در سیاست خارجی دولت یازدهم، جمهوری اسلامی ایران را به عنوان کشوری توسعه گرا و قدرتمند در خاورمیانه مطرح می­کند؟ پاسخ داده شود. فرضیه این مقاله نیز "نفوذ گفتمان در دولت یازدهم"را مولفه اصلی توسعه و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران را به عنوان قدرت برتر منطقه­ای می­شناسد.     واژگان کلیدی: سیاست خارجی، اهداف، ریاست جمهوری روحانی، تعامل، دولت توسعه گرا، احترام متقابل، منطقه گرایی   [۱] - عضو هیئت علمی، گروه علوم سیاسی، واحد اهواز، خوزستان، ایران [۲] - دانشجوی دکتری، روابط بین­الملل، واحد بین­الملل خرمشهر خلیج فارس، خوزستان، ایران [۳] - دانشجوی دکتری، روابط بین­الملل، واحد علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران [۴] - دانشجوی دکتری، روابط بین­الملل، واحد اهواز، خوزستان، ایران

پهلوی, امام خمینی(ره), اسلام­ سیاسی, هویت سیاس