نقش گفتمان آرمان گرایی واقع بین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (مطالعه موردی دولت سازندگی) دکتر علیرضا  ازغندی[۱] - علی­جان مرادی­جو[۲] پژوهش حاضر ضمن تبیین گفتمان «آرمان گرایی واقع بین» در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، سعی در امتزاج میان اهداف آرمانی و واقعی به عنوان دو عنصر تناقض نما دارد. به طور مشخص مقاله به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا امکان کاربست گفتمان آرمان­گرایی واقع بین به عنوان چارچوب نظری برای تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی وجود دارد؟ فرضیه اصلی مقاله به مناسب بودن کاربست گفتمان آرمان گرایی واقع بین به عنوان چارچوب نظری برای تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی با توجه به موارد و شواهد موجود، اشاره دارد. برای این منظور از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که گفتمان آرمان­ گرایی واقع بین در سیاست های دولت سازندگی از قبیل چند جانبه گرایی سیاسی، تنش­ زدایی و عادی سازی روابط با کشورها، مصالحه گرایی و عدم تعهد اصلاح طلب اجرایی شده است. [۱]- استاد علم سیاست، گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران alirezaazghandi@yahoo.com [۲]- عضو هیئت علمی، دانشگاه امام حسین (ع) ، دانشجوی دکترای علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران moradialijan@Gmail.com

سیاست خارجی, جمهوری اسلامی, آرمان گرایی, واقع گرایی, آرمان گرایی واقع بین