قدسیه حاج زاده - دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
موسی الرضا حاج زاده - دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
ناصر مهدوی - دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
زیبا رجائی - دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
سمیه نادری - ، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
بهرام بی باک - دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران

چکیده زمینه و هدف: فرزندان مادران با دیابت بارداری در معرض خطر بروز برخی از عوارض چنین حاملگی هائی از جمله ماکروزومی، تغییرات مورفولوژیک قلب و عروق بزرگ و نیز کلیه ها قرار دارند. این مطالعه با هدف بررسی اثرات اختلال زای دیابت بارداری بر زاده ها در رت انجام شد. مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی، رتهای ماده باردار از نژاد ویستار به ۴ گروه کنترل، دیابتی شده با تزریق استرپتوزوتوسین (mg/kg۵۰)، هیپرگلیسمیک با تزریق گلوکز هیپرتونیک (g/kg۲) به همراه مدروکسی پروژسترونmg/kg) ۳) (GM) و شم تقسیم بندی شدند. وزن بدن و نیز وزن ارگانها شامل قلب و کلیه ها در زاده های ۱روزه اندازه گیری شد. همچنین بر روی برخی زاده ها مطالعات بافت شناسی شامل اندازه گیری حجم کل قلب، حفرات بطنها، قشر کلیه و نیز شمارش تعداد کل گلومرولها در هر کلیه صورت گرفت. یافته ها: وزن بدن زاده ها در گروه استرپتوزوتوسین بطور معنی داری بالاتر از کنترل (۰۰۱ /۰ P<)، شم (۰۵/۰ (P< و نیز گروه GM بود (۰۰۱/۰< P). وزن بدن زاده ها در گروهGM کاهش معنی داری را نسبت به شم نشان داد (۰۱/۰P<). وزن کلیه ها در گروه GM بطور معنی داری کمتر از شم بود (۰۵/۰P<). در مطالعات بافت شناسی بر روی قلب و کلیه تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: تجویز گلوکز و مدروکسی پروژسترون به رتهای باردار مدلی مناسب برای مطالعه GDM انسانی است و ایجاد دیابت و یا هیپرگلیسمی در رت های باردار موجب تغییراتی در وزن بدن و برخی از ارگانها می شود اما منجر به تغییرات ساختمانی در بافتهای مختلف نمی گردد.

Keywords: Gestational diabetes, Diabetic pregnancy, Progenies, Medroxyprogesterone, Hyperglycemia, واژه های کلیدی: دیابت حاملگی, حاملگی دیابتی, نوزادان, مدروکسی پروژسترون, هیپرگلیسمی