منصوره نصیرهرند - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روان شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
بهنام مکوندی - دانشیار گروه روان شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، اهواز، ایران
ساسان باوی - استادیار گروه روان شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
رضا پاشا - دانشیار گروه روان شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، اهواز، ایران

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان متمرکزبرشفقت بر رضایت از زندگی زناشویی و طرحواره های ناسازگار انجام شد. پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش-آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان متاهل دانشجوی دانشگاه آزاد اهواز در سال ۱۳۹۸ بود که با روش هدفمند، ۶۰ نفر از آنها با سابقه تاهل بین ۱ تا ۵ سال، انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (هر کدام ۲۰ نفر) و یک گروه کنترل (۲۰ نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه رضایت زناشویی و پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه بود. گروه آزمایشی طرحواره در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای طرحواره درمانی و گروه آزمایش شفقت، ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان متمرکزبرشفقت بر اساس مفاهیم گیلبرت را دریافت کردند. تحلیل داده ها بااستفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که طرحواره-درمانی بر میزان رضایت زناشویی زنان متاهل و همچنین بر ۴ حوزه از ۵ حوزه طرحواره های ناسازگار اولیه و درمان متمرکزبرشفقت بر رضایت زناشویی و بر هر ۵ حوزه طرحواره های ناسازگار اولیه موثر است. همچنین نتایج نتایج حاکی از آن بود که بین طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت از لحاظ اثربخشی بر رضایت زناشویی و طرحواره های ناسازگار اولیه تفاوت معنی داری وجود ندارد. با توجه به نتایج بدست آمده، می توان از طرحواره درمانی و درمان متمرکزبرشفقت برای بهبود رضایت زناشویی و طرحواره های ناسازگار اولیه در زنان متاهل دانشجو استفاده کرد.

طرحواره درمانی, درمان متمرکز بر شفقت, رضایت از زندگی زناشویی, طرحواره های ناسازگار, زنان متاهل