نسیم سلطانیان - گروه روان شناسی بالینی. دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی.دانشگاه سمنان. سمنان. ایران
اسحاق رحیمیان بوگر - دانشیار روانشناسی بالینی. دانشکده روانشناسی دانشگاه سمنان
سیاوش طالع پسند - دانشیار گروه روانشناسی تربیتی، دانشگاه سمنان، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی

هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد(ACT) ومداخله سبک زندگی ارتقادهنده سلامت یعنی برنامه خود مراقبتی دیابت( DSMP), برادارک بیماری و سازگاری با بیماری در دیابت نوع دو است.روش: تعداد ۶۰ نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک های دیابت تهران انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۲۰ نفری ) تحت مداخله ACT - تحت مداخله DSMPو بدون دریافت مداخله)کاربندی شدند هرسه گروه در این مدت دارو دریافت می کردند. هر سه گروه در سه مرحله پیش از مداخله، پس از مداخله و پیگیری از نظر ادراک و سازگاری با دیابت با استفاده از پرسشنامه های مربوط مورد بررسی قرار گرفتند .سپس اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آماره های توصیفی و تحلیل ورایانس میکس (درون گروهی، بین گروهی و تعاملی) مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان میدهد هر دو روش ACT و DSMP بر بهبود سازگاری با بیماری (F=۵۶/۵۱۵, P value<۰.۰۰۱) و ادراک بیماری (F=۶/۰۶۵, P value<۰.۰۰۱) موثر هستند و این نتایج تا مرحله پیگیری نیز اثربخشی خود را حفظ می کنند. همچنین مقایسه دو روش درمانی نشان می دهد روش ACT اثرگذاری بیشتری نسبت به روش DSMPبه دنبال دارد.نتیجه گیری: به نظر می رسد در کنار درمان های دارویی پروتکل اکت برای بیماران دیابتی نوع دو می تواند به طور معنا داری موثر باشد.به نظر می رسد عوامل ۶ ضلعی اکت می تواند درکی بهتر از دیابت را برای بیماران در پی داشته باشد که این موضوع احتمالا سازگاری و رفتارهای خود مراقبتی آنها را بهبود می بخشد.

درمان پذیرش و تعهد, مداخله ارتقا دهنده سلامت, دیابت نوع دو, سازگاری با دیابت, ادراک دیابت