بهار کفاشیان - مدیریت پروژه و ساخت، استاد دانشگاه تهران مرکز

مسجد کبود یکی از شاهکارها ی معماری دوره قراقویونلو در شهر تبریز، پایتخت قراقویونلو ها است. این مسجد در اول عضوی ازمجموعه ا ی بزرگتر به نام مجموعه مظفریه بود که به دلیل زلزله های پی در پی اثری از دیگر بناهای آن به جا نماند. بنا به کتیبهسردر ورودی مسجد سال ساخت مسجد کبود به ۸۷۰ ه.ق برمی گردد که به نظر می ر سد این تاریخ اتمام کاشی کاری سردر ورودیآن باشد. از نظر فرمی، مسجد کبود در مقایسه با دیگر مساجد مشاهور ایرانی، فاقد میان سرا ست. از نظر ترکیب حجمی، شاکلهکلی این بنا حاصل اجتماع دو گنبدخانه است که یکی بزرگ تر و در نقش مسجد و دومی کوچک تر و در نقش مقبره می باشد؛ که بنابه روایات مقبره جهان شاه و همسرش بوده است. این مسجد بعد از زلزله ها ی مهیب بیشتر قسمت ها یش تخریب شد و تا اواخردوره قاجاریه به طور مخروبه باقی ماند، مسجدی که ما می بینیم حاصل مرمت های انجام شده از دوره پهلوی اول تا به کنون است ؛ وطرح اولیه آن متفاوت تر از وضع کنونی بوده است. این مسجد با فرم پلان و معماری خاص خود از تمامی مساجد هم دوره خودمتفاوت است و می توان گفت ترکیبی از معماری ایرانی و معماری عثمانی است.

مسجد، مسجد کبود، تبریز، فرم معماری، معماری ایرانی، معماری عثمانی