فاطمه قجاوند - دانشجوی کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد پردیس، گروه معماری، تهران، ایران

طراحی پایدار نوعی از معماری است که از حداکثر استعدادهای محیطی برای آسایش مصرف کنندگان سود می جوید و راهکارهایهوشمندانه ای در این راه به کار می گیرد، درحالیکه شرایط نامطلوب حاصل از ساختوساز را به حداقل سوق میدهد. ساختمان ها ازمرحله طراحی و نحوه استقرار می بایست به شرایط و موقعیتی به خوبی پاسخ مساعد دهند درحالیکه مواجهه و مقابله با طبیعت را بهحداقل سوق میدهند. معماری و شهرسازی سنتی ایران به زیبایی و سادگی و به شکل ارگانیک و سازگار با محیط زیست ساخته شدهاست. این معماری با توجه به نیازهای مادی و معنوی مردم و با بهره گیری از شرایط و توانایی های محیط طبیعی و فرهنگ خاص هرمنطقه جغرافیایی به منظور تامین آسایش جسمی و روحی انسان شکل گرفته است. یکی از دلایل سردرگمی و بیهویتی معماری امروزدر ایران، گسست از گذشته و نادیده گرفتن اعتقادات فرهنگی و ارزش ها هست. البته بدین معنی نیست که طراحی معماری امروز کاملاباید مطابق با الگوهای سنتی باشد. شناخت فضاهای معماری تاریخی می تواند زمینه مناسبی برای درک الگوهای سنتی پدید آورد تابازندگی دوباره بخشیدن به الگوهای کهن بتوان آنها را با شرایط جدید مطابقت داد. معماری بومی و مفاهیم پایداری در معماری تا حدزیادی با یکدیگر قرابت دارند. ازجمله اهداف مشترک آن دو کاهش آلودگی های زیست محیطی، کاهش اتلاف انرژی، حداکثر مطابقتبا شرایط اقلیمی و ارتباط بین انسان با محیط زیست هست.

معماری پایدار، آسایش، خانه های سنتی، ساختمان پایدار، اصول طراحی معماری