امید انصاری کیا - دکترا، دانشگاه پیام نور

شاعران فارسی زبان از قدیم با مظاهر و مناظر طبیعت انس و الفت فراوانی داشته اند.طرز تلقی آنها از طبیعت تابعیت است از ذهنیت شاعرانه شان.گاهی استفاده ی ابزاری مدنظرشان بوده است و زمانی خود طبیعت ابژه ی مهر ورزی شان قرار گرفته است.زمانی رویکرد توصیفی داشته اند و و گاهی رویکرد استعاری ، تمثیلی و سمبلیک .البته که زمان ، مکان و خاصه پیشه و حرفه ی هر شاعری مثلث ناخواسته ی تاثیرگذاری کلام و سحرانگیز شدن آن می باشد.موضوع محوری مقاله ی حاضر، بررسی طبیعت در شعر سهراب است که در نگاه و بار معنایی حروف به تصویر کشیده شده اند. یعنی سهراب با طبیعت، در طبیعت ، مقابل طبیعت ، فراتر از طبیعت ، نگاه منتقدانه به طبیعت ، طنز در طبیعت ، و کوتاه قیاس طبیعت سهراب و حسین پناهی لایه های تو در توی این مقاله را تشکیل می دهند و از بررسی تحلیلی در این باره نگاه سهراب در طبیعت و ذوب در آن بیشتر مواج است و کمترین آمار نوع نگاه سهراب به نگاه مقابل با طبیعت می باشد.سپهری به سورئالیسم بیشتر تمایل دارد و اما طرز برخوردش مبتنی بر محو شدن انسان در طبیعت است.مواجهه ی سهراب با طبیعت ، و انعکاس شرایط محیطی در شعرش نگاهی خاص می نماید گویی خواننده را میهمان اقلیم ناشناخته ای می کند؛ اقلیمی غیر قابل دسترس جز برای کسی که آن را تجربه کرده باشد: شخصیت بخشی ، سمبلیک کردن و از بین بردن فاصله ی انسان و طبیعت.تفاوت سهراب نسبت به دیگر شاعران طبیعت گرا ،به جهان بینی او برمی گردد که قائل به اتحاد انسان با طبیعت است و انسان را جزوی از طبیعت می داند.