حسین افلاکی فرد - گروه علوم تربیتی ،دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
احمدرضا رفیع پورده بیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه فرهنگیان شهید باهنر، شیراز، ایران

تعلیم و تربیت دینی بهعنوان یکی از پیش فرضهای اساسی در تشکیل یک جامعه مطلوب، میتواند پاسخگو و برآورنده نیازهای مادی و معنوی انسان باشد. از آنجایی که نظام آموزش و پرورش ارتباط نزدیک، زنده، متداوم و منظمی با دانش آموزان دارد جایگاهمهمی در تربیت دینی آنها دارد. لذا با توجه به اهمیت موضوع این مقاله وضعیت موجود تربیت دینی در آموزش و پرورش را مورد بررسی قرار داده است. یافته های پژوهش بیانگر آن بود که نظام آموزش و پرورش در تقویت گرایشهای دینی و تربیت دینی دانش آموزان، آنگونه که شایسته است موفق نبوده است؛ بیتوجهی به عنصر زمان، بی توجهی خانواده ها به آموزه های دینی، ناهماهنگی بین کارکردهای محیط اجتماعی و نظام آموزش و پرورش، ناپختگی مربیان و معلمان، کاستی در برنامه ریزی و محتوای آموزشی، استفاده از روشهای منفعلانه و ایستا، استفاده از روشهای تزریقی و تلقینی محض از مهمترین آسیبهای موجود در ارتباط با روند تربیت دینی دانش آموزان در نظام آموزش و پرورش مطرح شد. لذا به جهت کاهش این آسیبهای پیشنهادها و راهکارهایی در پنج محور (رویکرد و برنامه ریزی، اهداف، محتوی، روش و معلم) مطرح شد.

آموزش و پرورش، تربیت دینی، دانش آموزان، خانواده.