خدیجه رحمتی - دکتری ادیان و عرفان تطبیقی

فهم پیام قرآن به عنوان کتابی که از سوی خداوند نازل شده و حاوی کلیات زندگی بشر و هدایت او به سوی کمال و رستگاری است،بااین ویژگی که پس ازآن برنامه دیگری نخواهدآمد، گفتگو پیرامون مفاد آیات آن را که تفسیر نام دارد امری واجب و ضروری کرد.بر این ا ساس پیامبر اکرم(ص)خود شخصا آغازگر این کار شد؛ اما از آنجا که بی ست و سه سال عمر نبوت ای شان برای تو ضیح وتفسیر و تبیین برنامه هدایت انسانها کافی نبود، پس از ایشان، کار تفسیر آیات با تکیه بر روایات پیامبر ادامه یافت.اما نه روایات موجود کافی بود و نه کار هدایت آسان، که از عهده هرکسی برآید، بنابراین شبیه ترین افراد به پیامبر که همچونایشان از عصمت و علم بدون خطا و اشتباه برخوردار باشند، بایستی عهدهدار ادامه ماموریت پیامبر(ص) میشدند.۱از آنجا که تشخیص این افراد برای مردم عادی کار ممکنی نبود اینجا هم خداوند خود دست به کار میشود و در روزهای پایانی عمرمبارک پیامبر(ص)، در آخرین حج ایشان حجه الوداع ابلاغ ولایت امیر مومنان (ع) را بر پیامبر وحی میکند تا بدین وسیله از هرگونه تحریف و بد فهمی احتمالی قرآن و دین مصونیت ایجاد کند و حجت را بر مردم تمام.حدیث معروف ثقلین که نه تنها بر مرجعیت امام علی(ع) پس از پیامبر(ص) که قرآن بر آن تصریح کرده بود بلکه بر مرجعیت نسل پس از ایشان هم صحه میگذارد، دیگر اقدام۵ خالی از شائبه نفسانی پیامبر اکرم(ص) ۲است که کار انحصار مرجعیت در تفسیر قرآن کریم را تثبیت میکند.