محمود شکوهی تبار - گروه مطالعات قرآن و حدیث در سلامت، دانشکده سلامت و دین، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران. mshokouhitabar@muq.ac.ir

در مکاتب الهی، معنویت به معنای خداشناسی، خداجویی و خدامحوری است. انسان معنوی در این نگاه با شناخت هدف خلقت، میکوشد در راستای تکامل معنوی حرکت کند (آذربایجانی. ۱۴۰۰). در اسلام نیز معنویت، از جنبههای اساسی آموزه های دینی برشمرده می شود که شامل اعتقاد به خداوند، کوشش برای پیوند عمیق با خداوند و نیل به تکامل معنوی و آرامش درونی است. در اسلام، معنویت منحصر به مناسک و اعمال عبادی نیست، بلکه به تمام جنبههای زندگی انسان تعمیم مییابد. معنویت در بطن خود، شناخت و تصدیق حضور خداوند در همه جنبههای زندگی بوده که شامل حس عمیق هیبت (نوح: ۱۳) و خشیت از خداوند (رعد: ۲۱) و احترام و عشق به خالق (بقره: ۱۶۵) است. اسلام به ما می آموزد که معنویت به مسجد یا انجام مناسک دینی محدود نیست، بلکه سفری مداوم است که در هر لحظه و هر عملی نفوذ می کند.