مریم غلامی یالقوزآغاجی - آموزگارمدارس استثنایی دوره ابتدایی ناحیه یک ارومیه

اصلاحات سال ۱۹۹۷ در قانون آموزش افراد دارای معلولیت شامل الزاماتی بود که دانش آموزان دارای معلولیت به برنامه درسی عمومی دسترسی داشته باشند و در آن پیشرفت کنند. بیشتر بحث ها در مورد تلاش ها برای ارتقای چنین دسترسی و پیشرفتی، نیازهای منحصر به فرد یادگیرندگان عقب مانده ذهنی را در نظر نمی گیرد. Wehmeyer، Lattin و Agran (۲۰۰۱) یک مدل تصمیم گیری را معرفی کردند تا تیم های IEP را قادر سازد تا در مورد برنامه آموزشی دانش آموزان عقب مانده ذهنی با در نظر گرفتن برنامه درسی عمومی و نیازهای یادگیری منحصر به فرد دانش آموزان تصمیم گیری کنند. این مقاله آن فرآیند تصمیم گیری را در چارچوب دیگری قرار می دهد.

آموزش –معلولیت – مدارس -مربیان – دولت –قانون