رضوان خیراندیش - دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
وحید تادیبی - دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
احسان امیری - دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
محمد عزیزی - دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
دنیل گومز داسیلوا ماچادو - دانشگاه فدرال ریو گرانده دو نورته

اهداف: تعادل عاملی مهم برای موفقیت و سلامت کوهنوردان است. هدف از پژوهش حاضر بررسی آثار جداگانه و توامان تحریک الکتریکی مغز و داروی استازولامید بر تعادل مردان کوهنورد بود.مواد و روش ها: ۱۲مرد کوهنورد (انحراف استاندارد±میانگین سن، قد و وزن به ترتیب: ۶/۴±۸/۳۹ سال، ۸/۷±۴/۱۷۷ سانتی متر و ۹/۱±۱/۷۹ کیلوگرم) در این پژوهش دوسوکور شرکت نمودند. آزمودنی ها تحت شش شرایط: ۱)استازولامید و تحریک ناحیه قشر حرکتی اولیه(M۱) ۲)استازولامید و تحریک ناحیه قشر خلفی-جانبی پیش پیشانی(DLPFC) ۳)استازولامید و شم ۴)دارونما و تحریک M۱ ۵)دارونما و تحریک DLPFC ۶)دارونما و شم قرار گرفتند. در هر جلسه آزمودنی ها پس از ۳۰ دقیقه نشستن در شرایط هایپوکسی (O۲=۱۳%)، به مدت ۲۰ دقیقه تحت تحریک مغزی قرار گرفتند. سپس، هر آزمودنی با توجه به استقامت هوازی خود، یک وهله فعالیت وامانده ساز را با ۶۰% سرعت هوازی بیشینه روی نوارگردان انجام داد. بلافاصله پس از فعالیت، تعادل پای تکیه گاه و غیرتکیه گاه اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنوای دوراهه با اندازه گیری های تکراری استفاده گردید.یافته ها: در شرایط هایپوکسی، تحریک ناحیه M۱ و DLPFC نسبت به شرایط تحریک شم اثر مثبت معناداری بر تعادل پای تکیه گاه پس از فعالیت وامانده ساز گذاشت (به ترتیب: ۰۲/۰=p و ۰۳/۰=p). اما بین این دو نوع تحریک تفاوت معناداری وجود نداشت. برای پای غیرتکیه گاه تفاوت معناداری بین شرایط تحریک نواحی مختلف مشاهده نشد. همچنین، بین مصرف استازولامید و دارونما بر تعادل پای تکیه گاه و غیر تکیه گاه تفاوت معناداری دیده نشد.نتیجه گیری: تحریک ناحیه M۱ و DLPFC می تواند باعث بهبود تعادل پای تکیه گاه کوهنوردان هنگام کوهنوردی در ارتفاع شود.

واژگان کلیدی: تحریک الکتریکی, هایپوکسی, دیاموکس, آزمون تعادل