محمد هادی فتاحی - گروه مهندسی عمران، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران
محمد بهروزی - گروه مهندسی عمران، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران

چکیدهمقدمه: سیل در نواحی شهری به دلیل افزایش جمعیت با برنامه ریزی نامناسب کاربری زمین و تغییرات آب و هوایی در رویدادهای شدید بارندگی در حال افزایش است. خطرات سیل بیشترین جمعیت جهان (۴۵ درصد) را در مقایسه با سایر بلایای طبیعی تحت تاثیر قرار داده و باعث ۵۴۲۴ مرگ ثبت شده بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۷ شده است و اگر قرار است شهرهای ما تاب آور باشند و بهتر بتوانند با پیامدهای سیل های شهری کنار بیایند، انتظار می رود که استراتژی های پایدار برای سازگاری با شرایط جدید اقلیمی و اجتماعی-اقتصادی اتخاذ کنند.  بر همین اساس هدف از این تحقیق ارزیابی تاب آوری شهر شیراز در برابر سیل است تا با شناسایی پهنه های تاب آوری کم اقدامات لازم را جهت افزایش تاب آوری آن ها انجام گردد.روش­: روش تحقیق این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و ازنظر هدف کاربردی است ابتدا بر اساس پیشینه تحقیق و پالایش متغیرها بر اساس شرایط محدوده مکان پژوهی درنهایت چهار بعد و ۲۴ معیار ازجمله جمعیتی( ۸ متغیر)، اقتصادی( ۳ متغیر)، زیست محیطی ( ۴ متغیر) و زیرساختی (۹ متغیر) مشخص گردید.یافته­ ها: جهت وزن دهی از روش تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده که بیشترین وزن به دسترسی به زیرساخت های حیاتی برای اقدام و بازیابی با وزن ۰.۱۱۵ دارای بیشترین وزن بوده و از بین ابعاد هم بعد زیرساختی با وزن ۰.۳۹۵ دارای بیشترین وزن بوده است مقدرا CR مدل هم برابر ۰.۰۷ بوده که نشان از دقت قابل قبول مدل است. جهت پهنه بندی از مدل VIKOR استفاده شده که بر اساس خروجی مدل ازنظر مساحتی ۹.۹۲ درصد در پهنه با تاب آوری کم که که حدود ۱۶.۶۳ درصد از جمعیت شهر شیراز در این پهنه زندگی می کنند همچنین حدود ۷۵.۴۳ درصد از مساحت در پهنه با تاب آوری متوسط است که ۷۴.۵۶ درصد جمعیت نیز در آن ساکن است و پهنه با تاب آوری زیاد ۱۴.۶۵ درصد است که ۸.۸۱ درصد جمعیت شهر شیراز در آن زندگی می کنند.

پهنه بندی, تاب آوری, سیل, مدل Vikor_AHP, شیراز