گلناز ناظری - کارشناس ارشد حقوق خصوصی

بحث اذن ولی قهری که شامل پدر و جد پدری می شود، بحثی است که از دیرباز تا کنون در فقه اسلامی و قوانین مطرحبوده و سابقه آن به دوران ظهور اسلام و پیامبر (ص) باز می گردد و بسیاری از فقهای اهل سنت و تشیع به تفصیل به اینقضیه پرداخته اند و آنرا با استدلالات و استنادات خود تحلیل نموده اند.گروهی از فقها به لزوم اذن ولی و گروهی به عدم لزوم آن اعتقاد دارند و هرکدام مستندات خود را در اینباره بیان کرده اند،حال با توجه به اینکه دختر باکره بالغه، به سن بلوغ عقلی نیز رسیده و قادر به تصمیم گیری در تمامی امور خود می باشد وبحث لزوم اذن ولی در نکاح که در ماده ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ قانون مدنی بیان شده، موضوعی استثنا بر تمام موارد می باشد که باوجود رشد عقلی باز هم نیاز به اذن و اجازه ولی دارد، لذا برآنیم تا در مقاله پیش رو به تشریح نظرات هرکدام از صاحب نظرانفقهی و حقوقی پرداخته و با توجه به تحولات جامعه در زمینه سطح آگاهی و سواد افراد و قدرت تصمیم گیری در مسائلمربوط به زندگی روزمره، لزوم تغییر و یا تثبیت مواضعی چون ماده ۱۴۰۳ را مورد نقد و بررسی قرار دهیم.این نوشتار با تکیهبر روش کتاب خانه ای و با بهره گیری از مقالات و کتب فقهی و حقوقی نگارش شده در این زمینه نوشته شده و در آن ازنظرات و استنادات و ادله مختلف فقهی و قانونی استفاده شده است.

اذن، ولی قهری، باکره، فقه، حقوق