کامران امامی - رییس کارگروه بین المللی مدیریت تطبیقی سیلاب (ICID)

در دهه های اخیر ریسک سیلاب ها هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی روند افزایشی داشته است و پیش بینی می شود با افزایش تواتر وقوع سیلاب ها در اثر تغییر اقلیم، این روند افزایشی در دهه های آینده ادامه یابد. تجارب تندسیلاب های مرگبار کشور که در مرداد ماه ۱۴۰۱ در استهبان و امام زاده داوود، در فروردین ۱۳۹۸ در دروازه قرآن شیراز و در مرداد ماه ۱۳۶۶ در گلاب دره–دربند واقع شدند، می تواند شرایط لازم برای جلب افکار عمومی و مسئولان را به بحث راهبردی ایمنی عمومی فراهم کند. درست بعد از سیلاب های مرداد ماه ایران، بارش های مهیبی با شدت حداکثر ۱۴۰ میلی متر بر ساعت در سئول پایتخت کره جنوبی روی داد و با وجود جمعیت ۱۰ میلیون نفر و آبگرفتگی مناطق حساس از جمله ایستگاه های مترو، تعداد تلفات جانی کمتر از ۱۰ درصد تلفات تندسیلاب های مرداد ۱۴۰۱ ایران بود. در ژاپن هم با شرایط هواشناسی، زمین شناسی، توپوگرافی بسیار نامساعدتر از ایران و با تراکم جمعیتی بسیار زیاد در سیلاب دشتها، متوسط تلفات سالیانه سیلاب و زمین لغزش (حدود ۷۸ نفر) از تعداد تلفات سیلاب های مرداد ایران کمتر است.  با توجه به موارد فوق و آمار تلفات زلزله ها و سیلاب های بزرگ ۷۰ سال اخیر، کاملا مشخص است که کارهای بسیار زیادی در رابطه با کاهش کاستی های راهبردهای ایمنی عمومی از جمله مدیریت سیلاب در کشور باید انجام گردد. تجربه تخریب مجموعه متروپل آبادان در سال ۱۴۰۱ به وضوح حساسیت افکار عمومی به کم توجهی در رابطه با ایمنی عمومی را مشخص ساخت.

ریسک قابل قبول اجتماعی, آموزش مردم, نیاز به مرکز ملی پیش بینی های منابع آب و سیلاب, هم افزایی روش های سازه ای و غیرسازه ای