فائزه بخشعلی زاده ایرانی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه شهید بهشتی، تهران
شهریار شهیدی - استاد گروه روانشناسی بالینی و سلامت، دانشگاه شهید بهشتی، تهران
عبدالرحیم حزینی - فوق تخصص خون، انکولوژی و طب تسکینی، بیمارستان فیروزگر تهران

مقدمه: شیوه مواجهه آدمی با مقوله مرگ تاثیر شگرفی بر شیوه زیستن او دارد به گونه ای که می ­تواند انسان را به سوی زندگی اصیل و معنادار سوق دهد یا موجب ناامیدی، پوچی و بی­ معنایی زندگی باشد. هدف پژوهش حاضر، دستیابی به نگرش این بیماران نسبت به مرگ و معنای زندگی بود. روش: در این پژوهش از طرح تحقیق کیفی از نوع پدیدارشناسی توصیفی استفاده شد. ۱۱ نفر از بیماران تحت مراقبت تسکینی در بیمارستان فیروزگر و مرکز کنترل و پیشگیری از سرطان آلاء به روش هدفمند انتخاب شدند. جمع ­آوری اطلاعات با استفاده از مصاحبه نیمه ­ساختاریافته و تفسیر داده ­ها به روش کلایزی انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه در ۶ خوشه اصلی "مرگ، گذاری به دنیایی جدید"، "مرگ، پلی رو به روشنایی"، "مرگ به مثابه عبور از حریم امن"، "مرگ، قطع دلبستگی از تعلقات"، "مرگ، آغاز یا پایان راه" و "نگرش به زندگی" و ۱۳ خوشه فرعی دسته­ بندی شد. نتیجه گیری: زندگی دشوار همراه با بیماری و مرگ قریب ­الوقوع منجر به از بین رفتن معنای زندگی در بیماران می­ شود و بر نگرش آن­ها نسبت به مرگ نیز تاثیر می ­گذارد؛ بنابراین، مرگ ­اندیشی و معنادرمانی جهت یافتن معنای زندگی و حل تعارضات وجودی در این بیماران ضروری جلوه می­ کند.

نگرش, مرگ, معنای زندگی, سرطان, پدیدارشناختی