رضا موحدی - استادیار دانشگاه بوعلی سینا.
کبری شبانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان
هادی فتحی - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه بوعلی سینا.

تحقیق حاضر از نوع تحقیق آمیخته ) Mixed Methodology ( است که به شیوه پیمایشی یا میدانی انجام گرفته. جامعه آماری مورد مطالعه شامل سه گروه دانشجویان تحصیلات تکمیلی، اساتید و کارکنان آموزشی در دو دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعیرامین اهواز و دانشگاه بوعلی سینا می باشند. برای جمع آوری داده های کمی از بین 222 نفر دانشجویان تحصیلات تکمیلی تعداد 171 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی و بر اساس جدول مورگان انتخاب گردیدند. برای جمع آوری داده های کیفی نیز11 نفر اساتید و کارکنان آموزشی دو دانشگاه مذکور به شیوه هدفمند ملاکی بر اساس ملاک آشنایی با موضوع تحقیق انتخابگردیدند. ابزار جمع آوری اطلاعات مورد نیاز در بخش کمی، پرسشنامه ای مشتمل بر چهار بخش بود که روایی یا اعتبار همچنین بدست آمد. ابزار جمع آوری )α=2/ پایایی یا قابلیت اطمینان آن مورد بررسی قرار گرفته و میزان پایایی به مقدار 41 درصد ) 41داده های کیفی مصاحبه های نیمه ساختارمند بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از مصاحبه ها از روش تحلیل محتوایتلخیصی استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده های کمی نیز در دو بخش توصیفی و استنباطی انجام شد. نتایج نشان داد که نظام آموزش عالی کشاورزی برای پایدار بودن نیازمند مهیا بودن یکسری عوامل، ویژگی ها و شرایطی است که مهم ترین این عوامل درابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی عبارتند از عوامل مالی و اعتباری، اشتغالزایی و کارآفرینی، بهره وری کشاورزی،مسایل اجتماعی، فرهنگ سازی، آگاه سازی زیست محیطی. همچنین یک نظام آموزش عالی پایدار کشاورزی می بایست چهار رکن اصلی یعنی آموزش، پژوهش، مدیریت و برنامه ریزی و مرکز پایداری را در شرایطی ایجاد نماید که این ارکان علاوه بر این که با یکدیگر در ارتباط دو طرفه باشند با شرایط محیط و جامعه نیز در ارتباط دو طرفه بوده تا بتوانند برنامه های خود را مطابق شرایط و نیازهای واقعی جامعه سازگار نمایند.

آموزش عالی پایدار، توسعه پایدار، کشاورزی پایدار ، پایداری