ارزیابی وضعیت و نحوه ی توسعه فضای سبز شهری شیراز در راستای توسعه پایدار با استفاده از رویکرد استانداردمبنا
عنوان مقاله: ارزیابی وضعیت و نحوه ی توسعه فضای سبز شهری شیراز در راستای توسعه پایدار با استفاده از رویکرد استانداردمبنا
شناسه ملی مقاله: JR_JZPM-8-29_011
منتشر شده در در سال 1397
شناسه ملی مقاله: JR_JZPM-8-29_011
منتشر شده در در سال 1397
مشخصات نویسندگان مقاله:
علیرضا پاک فطرت - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، ایران
مسعود تقوایی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
اصغر ضرابی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
خلاصه مقاله:
علیرضا پاک فطرت - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، ایران
مسعود تقوایی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
اصغر ضرابی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
فضاهای سبز شهری با ارائه طیف گستردهای از انواع عملکردها نقش موثری را در ارتقاء کیفیت زندگی شهری و دستیابی به توسعه پایدار شهری ایفا مینمایند. از اینرو، ارزیابی فضاهای سبز از جمله مهمترین فرایندهای توسعه شهری جهت برنامهریزی عدالت محور میباشد. ارزیابی وجوه کمی فضاهای سبز شهری از طریق رویکردهای مرسوم ارزیابی، نظیر رویکرد استاندارد مبنا، قابل انجام میباشد. در این راستا پژوهش حاضر وضعیت و پراکنش فضای سبز عمومی (پارکها) شهر شیراز در زمان حاضر و تغییرات آن در یک دهه اخیر را بر اساس رویکرد استاندارد مبنا و مبتنی بر اصول توسعه پایدار ارزیابی میکند. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و بر حسب روششناسی، توصیفی- تحلیلی میباشد. دادههای تحقیق از طریق مطالعه اسنادی و برداشت میدانی گردآوری و در محیطهای GIS و SPSS اندازهگیری و تحلیل گردیدهاند. نتایج تحقیق نشان میدهد که بطور کلی به دلیل توزیع فضایی نامناسب پارکها در سطح شهر شیراز، ساکنان همه مناطق باید به طور میانگین فاصلهای (۶۰۰-۱۲۰۰متر) بیش از فاصله استاندارد لازم برای برای پارکهای همسایگی و محلهای (۴۰۰متر) را جهت دسترسی به نزدیکترین پارک محل سکونت خود بپیمایند. در این میان میزان شاخص دسترسی برای پارکهای ناحیهای و منطقهای به تفکیک نشان دهنده وضعیت مکانی مطلوب پارکهای ناحیهای و در مقابل ضعف دسترسی به پارکهای منطقهای میباشد. در خصوص شاخص سرانه، با فرض نادیده انگاشتن عدم هماهنگی سرانه پارکها با جعیت و تراکم آن در مناطق ۳، ۵، ۶، ۷، ۸ و ۹، میان سرانه سایر مناطق با سرانه مطلوب طرح جامع تفاوت محسوسی دیده نمیشود. نتایج یافتهها همچنین نشان میدهد که پراکنش مجموع پارکها در شهر شیراز خوشهای بوده و تمرکز به سمت مناطق نسبتا برخوردار سوق پیدا کرده است. علاوه بر برخی ناهماهنگیها در وضعیت موجود، توسعه فضاهای سبز عمومی در یک دهه اخیر (۱۳۹۳-۱۳۸۰) هرچند به میزان اندک در راستای بهبود شاخصهای دسترسی و سرانه و در نتیجه دستیابی به اصول عدالت فضایی بوده، ولی نقش چندان مطلوبی را در تحقق اهداف توسعه پایدار ایفا ننموده است.
کلمات کلیدی: توسعه پایدار, رویکرد استاندارد مبنا, فضای سبز, شیراز
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1907334/