رضا زارع - استادیار، گروه مدیریت دولتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
محمد صفری - دکترای مدیریت دولتی، واحد بندر دیلم، دانشگاه آزاد اسلامی، بندر دیلم، ایران

فقر کودکان مفهومی چندبعدی است که دولت­ها به­تنهایی و با اتکا به شیوه­های سنتی فقرزدایی صرف بودجه­های هنگفت، قادر به ازبین­بردن آن نیستند، بنابراین باید ظرفیت­های جامعه مدنی در تدوین، اجرا و عملیاتی­کردن یک برنامه جامع مبارزه با فقر کودکان به کار گرفته شود؛ بنابراین هدف از این پژوهش، طراحی مدل حمایت­گری اجتماعی به­منظور کاهش فقر در جمعیت کودکان است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع کیفی و از شیوه نظریه­پردازی داده­بنیاد است. جامعه آماری آن شامل مدیران، کارشناسان و مددکاران اجتماعی کمیته امداد امام­خمینی (ره) استان خراسان رضوی و همچنین اساتید و صاحب­نظران دانشگاه است. روش گردآوری داده­ها، استفاده از مصاحبه­های نیمه­ساختاریافته است که به شیوه نظری و هدفمند و تا رسیدن به اشباع نظری با ۲۳ نفر از متخصصان و صاحب­نظران انجام گرفت. تحلیل متون مصاحبه به روش نظام­مند در قالب مدل پارادایمی اشتراوس و کوربین (۱۹۹۸)، در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشی انجام شد. تحلیل داده­ها نشان داد که مدل حمایت­گری اجتماعی کودکان فقیر دارای ۱۸ مقوله فرعی و شش مقوله اصلی شامل: فقر کودکانه، حساسیت­زایی اجتماعی، سیاست­گذاری حمایت­گرا، شناسایی و پایش مستمر فقر کودکان، شکل دهی شبکه­های حامی و بهزیستی اجتماعی کودکان است. براساس یافته­های این پژوهش فقر کودکانه به­عنوان مقوله علی می­تواند از طریق حساسیت­زایی اجتماعی به اتخاذ سیاست­گذاری حمایت­گرا منجر شود تا با تاثیرپذیری از عوامل زمینه­ای و مداخله­گر بسترساز بهزیستی اجتماعی کودکان شود.

فقر کودکان, حمایت گری اجتماعی, نظریه پردازی داده بنیاد, کمیته امداد امام خمینی (ره)