شیما عراقیان - دانشجوی دکتری روانشناسی،دانشگاه ازاد اسلامی نیشابور ،نیشابور،ایران
حمید نجات - استادیار ،گروه روانشناسی بالینی،دانشکده روانشناسی،دانشگاه آزاد اسلامی قوچان،قوچان،ایران
حسن توزنده جانی - دانشیار روانشناسی،گروه روانشناسی ،دانشکده روانشناسی،دانشگاه ازاد اسلامی نیشابور،نیشابور ،ایران
زهرا باقرزاده گلمکانی - استادیار،گروه روان شناسی ،دانشکده روانشناسی ،دانشگاه ازاد نیشابور ،نیشابور ،ایران

نقش خانواده به عنوان کوچک ترین واحد اجتماعی می تواند هم در جنبه مثبت و هم در جنبه منفی، بسیارتاثیرگذار باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و درمان شفقت برتحمل آشفتگی و معنای زندگی زنان دارای تعارض زناشویی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل ۱۱۰نفر از دانشجویان زن متاهل دارای تعارض های زناشویی بود. نمونه ی آماری این پژوهش شامل ۴۵ نفر از این دانشجویان بود که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه (۱۵ نفره) جایگزین شدند. گروه اول درمان مبتنی بربهبود کیفیت زندگی، گروه دوم درمان مبتنی برشفقت را دریافت کردند و گروه سوم به عنوان گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه معنای زندگی استگر (۲۰۰۶) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که با توجه به F محاسبه شده که نسبت به F معیار در سطح ۰۵/۰، کوچک تر بود ،هر دو نوع درمان در شاخص تحمل آشفتگی و معنای زندگی اثربخش بوده است. نتایج حاکی از این است که درمان های مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و شفقت ورزی در حوزه سلامت روانی خانواده اثربخشی معناداری دارند. در متغیر تحمل آشفتگی درمان مبتنی بر شفقت نتایج مطلوب تری نسبت به درمان مهارت های مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی داشته است و در متغیر معنای زندگی مهارت های مبتنی بربهبود کیفیت زندگی نتایج مطلوب تری نسبت به درمان مبتنی برشفقت داشته است ولی اختلاف گروه ها معنادار نیست (p <۰/۰۵).

بهبود کیفیت زندگی, شفقت, تحمل آشفتگی, معنای زندگی