رسول افضلی - دانشیار گروه جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رزگار حمزه پور - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
صادق کریمی - استادیار آب و هواشناسی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
احمد پور احمد - ستاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در این پژوهش، قوانین و مقررات پسماندهای شهری مصوب ایران مورد بررسی قرار گرفته تا مشخص شود که قوانین موجود تا چه میزان به مدیریت مناسب پسماندهای شهری کمک می­کند و نیز این که سازمان­های مختلف مرتبط با موضوع تا چه میزانی می­توانند در مدیریت بهینه پسماند موثر باشند و اینکه تا چه حدی توانسته­اند به مدیریت بهینه پسماند در کشور کمک کنند. این پژوهش بر اساس روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. برای انجام تحلیل هم از منابع و اطلاعات کتابخانه­ای و هم از اطلاعات پیمایشی استفاده شد. داده­های پیمایشی ۳۰ پرسشنامه در بر می­گرفت که در بین متخصصان و کارشناسان پسماند سازمان­های مدیریت پسماند شهرداری تهران، حفاظت از محیط زیست و مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهری تهران به روش گلوله برفی توزیع شد. این پرسشنامه­ها بر اساس متد لیکرت تهیه شده و ضریب به دست آمده آلفای کرونباخ (۷۳۵/۰) حاکی از پایایی مناسب پرسشنامه است. برای تحلیل از نرم­افزارهای تحلیل آماری استفاده شده است. برای تحلیل در محیط نرم افزار ابتدا با بهره­گیری از آزمون دبلیو کندال عملکرد سازمان های مرتبط با موضوع مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان داد که بهترین عملکرد را سازمان­های محلی (با کسب میانگین رتبه­ای ۲۷/۵) و ضعیف­ترین عملکرد را سازمان صدا و سیما (با میانگین رتبه­ای ۸۵/۲) داشته است. سازمان حفاظت از محیط زیست نیز به عنوان یکی از متولیان اصلی مدیریت پسماندهای شهری (با میانگین رتبه­ای ۶۵/۳)، عملکرد ضعیفی را در میان سازمان­های مرتبط با موضوع داشته است. در نهایت نیز با استفاده از آزمون T تک نمونه­ای، قوانین مناسب برای مدیریت پسماند مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر این اساس ماده ۷ قانون مدیریت پسماند به عنوان مناسب­ترین قانون در زمینه مدیریت بهینه پسماند تعیین شد.

پسماند, مدیریت پسماند شهری, قوانین و مقررات پسماند, عملکردهای سازمانی, تهران