داود حسن پور - دانشگاه شهید مطهری
عماد محمدی

بسیار واضح است وقتی شارع حفظ آبروی جامعه مسلمین را مقدم بر آبروی آحاد مسلمین می داند، قطعا هر کاری که به آبروی جامعه آنان لطمه زده و سبب تغییر و خورده گرفتن دیگران به آنان بشود و مایه ننگ و سرافکندگی آنان نزد سایر ملل گردد، در نزد خداوند متعال حرام خواهد بود. بدیهی است که اشاعه دهنده فحشاء و  نشردهنده اخبار قبائحی که در بین مسلمین انجام می شود و همچنین کسی که نشر اکاذیب در حق آنان می نماید و فواحشی که آنان مرتکب نگشته اند را به ایشان نسبت می دهد، با این کار سبب ازبین رفتن آبروی جامعه اسلامی شده و وجهه آنان را در دید دیگران مخدوش می سازد و شارع هرگز راضی به این امر نمی باشد. ازمجموع ادله به این نتیجه می رسیم که نقل و بازگوکردن خبر معصیت فی الجمله حرام است؛ حال اگر بر آن معصیت بازگوشده، فحشاء صادق باشد و بر آن نقل و بازگو نمودن اشاعه صادق باشد، به حکم آیه ۱۹ سور ه نور به عنوان یک حرام مستقل محکوم به حرمت خواهد شد. آنچه که امروز در قالب ممیزی گفتارها، نوشتارها، فیلم ها و نمایش ها مطرح می شود، همان توجه ویژه به اشاعه اخلاق اسلامی در جامعه و پرهیز از اشاعه فحشاء و بی عفتی در بین مومنین است و بدیهی است وقتی کسی گناهی را برای افراد دیگر نقل می کند، قباحت و زشتی گناه در نظر مردم کم کم زائل می شود و با نشر خبر فحشاء، مفاسد دیگری همچون رواج حس بدبینی و از بین رفتن اعتماد و یا مشوش شدن چهره جامعه مسلمانان در بین سایر ملل می تواند از تبعات سوء اشاعه فحشاء باشد.

Obscenities, Dissemination, Forbidden Subjects, Prevalence, Contributing to Sin., فحشاء, اشاعه, عناوین محرم, شیوع, اعانه بر اثم.