مریم صنیع اجلال - گروه سیاست علوم و تحقیقات. مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور

امضای تفاهم نامه همکاری جامع بین دو کشور ایران و چین در افق ۲۵ ساله زمینه گسترش همکاریهای دوجانبه در حوزه های مختلف را تسهیل کرده است. همکاری علمی یکی از مهمترین ابعادی است که در این سند به آن پرداخته شده است. تخصیص بندهایی به همکاری علمی بین دو کشور علاوه بر ایجاد فرصت توسعه علمی می تواند زمینه ساز همکاری در سایر حوزه ها شود. با توجه به روندهای موجود در همکاری دو کشور، تمرکز این مقاله بر ارائه راهکارها و راهبردهای سیاستی برای ارتقای سطح همکاریهای علمی با توجه به اراده نظام حکمرانی دو کشور برای ارتقای روابط در افق ۲۵ ساله است. برای دستیابی به این هدف چارچوب نظری مشتمل بر گزاره های مستخرج از نظام شبکه ای و ساختار- کارگزار برای سه سطح خرد و میانی و کلان ترسیم شده است. روش پژوهش روش تحلیل ساختاری-تفسیری است. نتیجه اینکه همکاری علمی دو کشور ایران و چین متاثر از مجموعه ای از عوامل دو سه سطح کلان و میانی و خرد است که بطور مستقیم و غیر مستقیم بر پیشبرد آن تاثیرگذارند. دستاورد اصلی مقاله تعیین سهم عوامل تاثیرگذار و نوع روابط بین این شبکه از عوامل و اولویت بندی آنها با هدف ارتقای همکاری علمی بین دو کشور ایران و چین است.

دیپلماسی علمی, همکاری علمی, سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین, ابتکار کمربند-راه, نظام شبکه ای علم