ابراهیم مصلحی شاد

شهر جندی شاپور توسط شاپور اول ساسانی در خوزستان بنا گردید. این شهر در دوره ی شاپور دوم گسترش یافت و بالاخره مرکز اسقف نشین کلیسای مطران گردید. خسرو انوشیروان با تاسیس بیمارستان و دانشکده ی پزشکی آن را به اوج شکوه خود رساند. خسرو انوشیروان، برزویه ی ایرانی را جهت جمع آوری نوشته های هندی به هند گسیل کرد و او کلیله و دمنه را نیز با خود به ایران آورد. با ورود پزشکان یونانی به دربار پادشاهان، جندی شاپور محل تلاقی طب هندی و یونانی و ایرانی گردید، البته طب یونانی غالب بود. اولین تماس انتقال طب از جندی شاپور به بغداد از طریق دعوت منصور، خلیفه ی عباسی، از جرجیس بن بختیشوع رئیس دانشکده ی پزشکی جندی شاپور جهت معالجه صورت گرفت. با تاسیس بیت الحکمه در بغداد آثار یونانی چون بقراط، جالینوس و دیسقوریدوس از یونانی به سریانی و بعد به عربی و مستقیما از یونانی به عربی توسط گروهی از مترجمین به ریاست حنین بن اسحاق و پسرش اسحاق بن حنین و خواهرزاده اش اعسم انجام گرفت و به این ترتیب طب یونانی تاثیر خود را گذاشت و با ظهور افرادی چون ابن ماسویه، ابن طبری، زکریای رازی، ابن سینا و بیرونی درخت طب اسلامی بارور گردید و پس از ترجمه ی آثار آن ها به زبان لاتین تا قرن ۱۷ میلادی بر دانشگاه های اروپا تاثیر گذار ماند.

Jondishapur, Shapur I, Shapur II, Khorow Anushiravan, Bakhtyashu Family, Māsarjawaih Family, جندی شاپور, شاپور اول, شاپور دوم, خسرو انوشیروان, خاندان بختیشوع, خاندان ماسرجویه