محمدحسین فرهادی - گروه معماری منظر،دانشکده معماری و شهرسازی ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس،پردیس،ایران

این مقاله به بررسی ادغام فناوری های نوظهور در معماری منظر می پردازد و تاثیر آنها را بر فرآیندهای طراحی، پایداری و نوآوری بررسی می کند. معماری منظر که به طور سنتی تلفیقی از هنر، علم و نظارت بر محیط زیست است، با ظهور فناوری هایی مانند سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS)، طراحی به کمک رایانه (CAD)، واقعیت افزوده (AR)، هوش مصنوعی دستخوش دگرگونی قابل توجهی شده است. (AI) و اخیرا اینترنت اشیا (IoT) و یادگیری ماشینی پیشرفته. این پیشرفت های تکنولوژیکی امکانات جدیدی را برای افزایش کارایی، دقت و خلاقیت در طراحی منظر ارائه می دهد. این مقاله به مطالعات موردی خاص - The High Line در شهر نیویورک، باغ های کنار خلیج در سنگاپور، و محله انعطاف پذیر آب و هوای کپنهاگ - می پردازد تا نشان دهد که چگونه این فناوری ها در پروژه های معماری منظر معاصر اعمال می شوند. نتایج، مزایا و محدودیت های مشاهده شده در این موارد را ارزیابی می کند و پتانسیل فناوری را در تسهیل راه حل های طراحی پایدار و نوآورانه برجسته می کند و در عین حال چالش ها، از جمله پیچیدگی فنی، محدودیت های مالی، و نیاز به توسعه حرفه ای مستمر را تایید می کند. با نگاهی به آینده، این مقاله در مورد پیشرفت های فناوری آینده و تاثیرات بالقوه آنها در این زمینه حدس می زند. این خط سیری را پیشنهاد می کند که در آن اینترنت اشیا، هوش مصنوعی پیشرفته و ابزارهای AR و VR فراگیرتر می توانند معماری منظر را متحول کنند. توصیه هایی برای آموزش و عمل ارائه شده است که بر نیاز به برنامه های درسی به روز، یادگیری مادام العمر، تحقیقات مشترک و رویکرد اخلاقی برای یکپارچه سازی فناوری تاکید می کند. در نتیجه، مقاله بر اهمیت پذیرش فناوری در معماری منظر برای پرداختن به چالش های محیطی معاصر و نیازهای اجتماعی تاکید می کند. از رویکردی متعادل حمایت می کند که در آن نوآوری های فن آوری به طور هماهنگ با ارزش های اصلی این حوزه ادغام می شوند تا مناظر پایدار، فراگیر و پاسخگو ایجاد کنند.

کلمات کلیدی: معماری منظر، یکپارچه سازی فناوری، سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS)، طراحی به کمک کامپیوتر (CAD)، واقعیت افزوده (AR)، هوش مصنوعی (AI)، اینترنت اشیا (IoT)، پایداری، نوآوری، طراحی شهری