مریم جمشیدیان - نویسنده مسئول - کارشناسی ارشد روانشناسی، دانشگاه پیام نور بافت
میلاد خلیلی - کارشناسی ارشد حقوق عمومی، دانشگاه آزاد میبد یزد

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر بازی درمانی بر رشد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالات فراگیر رشدی صورت گرفت. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه کنترل بود. نمونه شامل:۳۰ نفر از کودکان مبتلابه اختلالات فراگیر رشدی بود که از بین کودکان ثبت نام شده در مرکز آموزشی و توانبخشی کودکان اوتیسم نیکو, شهرستان نجف آباد به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل قرارداده شدند.این۳۰ کودک مبتلا به اختلال فراگیر رشدی با میانگین سنی۶ سال و۶ ماه (حداقل ۲سال و۴ ماه و حداکثر ۹ سال و ۸ماه) بودند .از این تعداد ۱۹ کودک پسر و۱۱ کودک دختر بود. مداخله به صورت هفته ای دو بار ودر هر جلسه طی ۱ ساعت در مجموع ۳۶ جلسه اجرا شد .پرسشنامه اجتماعی واینلند در دو نوبت (پیش آزمون و پس آزمون) توسط مادران تکمیل شد.داده ها توسط پژوهشگر نمره گذاری و با آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، که نتایج اثر بخشی بازی درمانی بر رشد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالات فراگیر رشدی رانشان میدهد.بدین صورت که بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون رشد اجتماعی و خرده مقیاس های(۶مورد انتخابی از۸خرده مقیاس) با کنترل پیش آزمون در سطح ۰۰۰۱/۰>p تفاوت معنا داری وجود دارد. بر این اساس می توان بیان داشت که دربیشترمتغیرهای وابسته رشد اجتماعی و خرده مقیاس های آن شامل خودیاری عمومی،خود فرمانی،جا به جایی, مشغولیات،ارتباط زبانی، اجتماعی بودن، در پس آزمون بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد. ضریب اندازه اثر نشان می دهد۷۶ درصد تفاوت دو گروه مربوط به مداخله آزمایش است.

بازی درمانی, اختلالات فراگیر رشدی, رشد اجتماعی