یونس اختیاری - دانشجوی دکتری حسابداری، دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
سید حسین سجادی - استاد، گروه حسابداری، دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
محمدحسین صفرزاده بندری - استادیار، گروه حسابداری، دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

هدف پژوهش پاسخ به این سوال است که، علیرغم تمامی تلاش­ها در راستای افزایش قابلیت مقایسه در سطح بین­المللی آیا این امر در کشورهای ایران و امارات متحده عربی محقق گردیده است؟ در پژوهش حاضر، ۵۰ شرکت از ایران و ۵۵ شرکت از امارات متحده عربی، طی دوره زمانی ۱۳۹۱-۱۴۰۰ (۲۰۱۲-۲۰۲۱) مورد بررسی قرار گرفته­اند. جهت تعیین مقایسه پذیری گزارشگری مالی، از مدل بارث در سطح سال-صنعت-شرکت، و برای آزمون فرضیه های پژوهش، از تحلیل های رگرسیونی تلفیقی/ترکیبی و از آماره t با دو نمونه مستقل، در نرم­افزار ایویوز ۹ استفاده بعمل آمده است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که طی دوره پژوهش، روند مقایسه پذیری گزارشگری مالی در کشورهای در حال توسعه ایران و امارات متحده عربی، افزایشی (صعودی) بوده است. نتایج نشان دهنده این است که، میانگین مقایسه پذیری گزارشگری مالی در کشور ایران نسبت به کشور امارات متحده عربی، به طور چشمگیری بیش تر بوده است. در هر دو کشور، تاثیر اندازه شرکت بر مقایسه پذیری گزارشگری مالی، مثبت و معنادار و در مقابل، تاثیر عدم تقارن اطلاعاتی، منفی و معنادار بوده است. در کشور ایران، تاثیر رشد شرکت بر مقایسه پذیری، منفی و معنادار و در کشور امارات متحده عربی، مثبت و معنادار بوده است. در ایران با رشد سودآوری مقایسه­پذیری کاهش، ولی در کشور امارات متحده عربی افزایش یافته است. بررسی روند قابلیت مقایسه به صورت تطبیقی با کشور دیگر، و همچنین  محاسبه کمی قابلیت مقایسه با استفاده از مدل بارث، که این امر سبب افزایش غنا و توسعه مبانی نظری در داخل کشور گردیده است.

مقایسه پذیری, گزارشگری مالی, عوامل موثر بر مقایسه پذیری, کشورهای در حال توسعه