محسن پورکرمانی - استاد دانشگاه آزاد اسلامی
ایمان لباف تهرانی - گروه علوم زمین، دانشکده علوم، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال، تهران، ایران
محمود الماسیان - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال
سهیلا بوذری - گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران
محمد رضا جعفری - گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران

جاده چالوس به عنوان یکی از محورهای اصلی ارتباطی شمال و جنوب البرز مرکزی، همواره شاهد وقوع سنگریزش های متعدد بوده و این امر خسارات بی شماری را به همراه دارد. در این مقاله، به بررسی نحوه پراکندگی و دلایل وقوع این ریزشها پرداخته می شود. به این منظور از روش پهنه بندی خطر سنگ ریزش با استفاده از عوامل مهندسی سنگ بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد در حدفاصل سد کرج تا ابتدای محدوده شهری، دست کم نه منطقه اصلی وجود دارد که ریزش سنگ، محور جاده را تحت تاثیر قرار می دهد. شیلهای آسارا، ممبر توف میانی و واحدهای کواترنری به ترتیب بیشترین میزان منشاء سنگ ریزش را به خود اختصاص داده اند. به جز برخی مناطق، ارتباط تعریف شده ای میان زون های خرد شده تکتونیکی و نقاط شروع سنگ ریزش ها دیده نمی شود. بررسیهای آماری نشان می دهد بیشتر زمین لغزش ها در انتهای فصل زمستان و ابتدای فصل بهار رخ می دهند. فارغ از آنکه تکتونیک سبب خرد شدگی واحدهای سنگی منطقه شده است، اما زمان وقوع رویدادها گویای ارتباط مستقیم آن ها با وضعیت آب و هوایی کواترنری دارد. پیشنهاد می گردد تا اداره راه، سیستم های پایداری در نقاط پرخطر، اجرا نماید.

سنگ ریزش, جاده چالوس, سد کرج, کواترنری, اقلیم