سیدحسن رسولی جامخانه - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی ، ایران
روناک جمشیدی - دکتری شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز ، ایران
طیبه عزیزی - دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
محسن مقدم حبیب زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، گرایش آمایش شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکزی، ایران
سید مصطفی هاشمی کرویی - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور، ایران

مقدمه: در سال های اخیر با تمرکز بر استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای ایجاد و یکپارچه سازی زیرساخت ها و خدمات رسانی بهتر به شهروندان، اصطلاح شهر هوشمند از محبوبیت فراوانی برخوردار شده و ابتکار عمل هایی برای هوشمندسازی شهرها به عنوان مدل های کاهش دهنده معضلات محلی یا رافع مشکلات متداول شهری و تبدیل شهرها به مکانی بهتر برای امرار معاش و زندگی مرفه به منصه ظهور رسیده اند. داده و روش: تحقیق حاضر از نوع کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطالعات در پژوهش حاضر از اسناد - کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است یافته ها: هوشمندسازی شهری، میتواند به عنوان یک سیاست راهبردی بازاریابی در مدیریت یکپارچه شهری، مطرح گردد. رقابت موفق شهرها در عرصه بین المللی و ملی باعث هوشمندسازی شهرها خواهد بود. با برنامه ریزی شهر هوشمند بسیاری از مشکلات شهرسازی از جمله کاهش سفرها که پیامدهای چون کاهش آلودگی، کاهش ترافیک، کاهش مصرف سوخت و به تبع آن سودآوری اقتصادی خواهد داشت؛ حل می شود. نتیجه گیری: شهر هوشمند و شهر الکترونیک در بسیاری از شهرهای معروف و مطرح دنیا متناسب با فناوری اطلاعات و ارتباطات روند متعارفی را طی نموده است. وضعیت در ایران به سبب تاثیر عوامل مختلف به ویژه در ابعاد همکاری بین سازمانی و در ابعاد مرتبط با شهروند الکترونیک سیر مطلوبی طی ننموده است. ضمن آنکه سیستم یکپارچه یا جامع که بتواند پاسخگوی نیازها در شرایط عادی و بحرانی باشد که با وجود زیرساخت های موجود، هنوز عملیاتی نشده است

شهر هوشمند، ایمنی هوشمند، مدیریت شهری