محمد ولایت زاده - گروه ایمنی صنعتی، موسسه آموزش عالی کاسپین، قزوین، ایران.

مدیریت بحران مشارکتی با درگیر کردن بخش خصوصی و جامعه مدنی شرایط اضطراری و بلایا را به خوبی کنترل می کند. در حقیقت شکل قوی تری از مدیریت بحران است، زیرا دانش و منابع چندین بخش و قسمت را ترکیب میکند، که کلید مدیریت بحران مشارکتی ماهیت پیچیده تر بحران های مدرن است. به طور همزمان، چندین ابتکار مشترک شامل چندین ذینفع برای مقابله با بحران وجود دارد. این مورد نشان می دهد که در حالی که مدیریت بحران مشارکتی پاسخ موثرتری ارائه می دهد، اما دارای محدودیت هایی است، زیرا مقیاس کوچک تری دارد، ممکن است تضاد داخلی ایجاد کند، پایداری ندارد و ویژگی غیر الزام آوری دارد. برای مدیریت بحران مشارکتی حاکمیت بحران قوی است، و باید ترتیب مشخصی برای تقویت مقیاس آن، مدیریت تضادهای داخلی، بهبود پایداری، و ایجاد یک چارچوب دائمی و الزام آور وجود داشته باشد. این مقاله به بررسی برخی از موضوعات استراتژیک مدیریت بحران می پردازد که با توسعه علم مدیریت دولتی مرتبط هستند. این موضوعات عبارتند از: درک اساسی مدیریت بحران در امور عمومی، نقش دولت در شرایط بحرانی در سطح ملی و محلی، نقش سازمان های بین المللی و دخالت رسانه ها و جامعه مدنی در مدیریت بحران. سوالات بحران های سازمانی پدیده های پیچیده و متنوعی هستند که تعمیم انواع بحران و انواع مدیران و کارکنان، سازمان ها و صنایع را دشوار می کند. در طول یک بحران، کارکنان معمولا ارتباطات غیر رسمی بیشتری ایجاد می کنند، اطلاعات کافی ندارند و احساس ناامیدی و ناامنی می کنند. هر چه سازمان بزرگتر باشد، آمادگی بیشتری برای مقابله با بحران دارد. کارکنان در شرایط بحرانی از نظر ارتباطی فعال هستند. سازمان های دولتی رویکرد خاص خود را برای مدیریت بحران داخلی و ارتباطات بحران دارند

مدیریت بحران مشارکتی، سازمان های دولتی، استراتژیک مدیریت بحران، مدیریت دولتی