نبی الله سلیمانی - دکتری فلسفه، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، ایران.

رورتی مدعی است متافیزیک­دانان و عالمان دین با تفکیک حوزه عمومی(سیاست) از حوزه خصوصی(دین) هم­رای و متفق­القول­اند. درحالی­که متافیزیک­دانان درصدند این هدف را با کشف ذات عمومی و خصوصی دریابند، نظریه­پردازان تلاش می­کنند این کار را با اولویت­دهی عمومی به جای خصوصی و یا برعکس انجام دهند؛ اما رورتی با ایجاد خط انشقاقی بین حوزه­ خصوصی و حوزه­ عمومی مدعی است حوزه سیاست نیازی ندارد مبانی خود را از معیارهای فردی حوزه­ خصوصی که دین نیز بدان تعلق دارد کسب نماید. وی محوریت حقیقت با مشی معرفتی و دینی را از صحنه اندیشه برمی­دارد و به جای آن گفتگو (همبستگی با«ما»­های مختلف) را می­نشاند که در آن هیچ عضوی بنیادی­تر از دیگری نیست و هیچ عضوی مجاز به قضاوت در خصوص صلاحیت دیگری نیست. به زعم رورتی استدلال­های دینی به مثابه شناختی محدود، نگریسته می­شود که غیرقابل مذاکره است و به مثابه یک متوقف­کننده گفتگو عمل می­کند. اینجاست که دین نه تنها طریقی برای رد مرجعیت بقیه جهان می­شود بلکه همچون طریقی جهت انسداد اراده توافق بین انسان­ها عمل می­کند. فرض ما این است دیدگاه رورتی در مورد دین که مبتنی بر نظریه تقدم سیاست بر دین است با ایده آلش در باب جامعه­ای که هم نخبگان کثرت­گرایی دینی برایش اهمیت دارد و هم حفظ همبستگی سیاسی، متناقض است.

حوزه خصوصی, حوزه عمومی, دوگانه انگاری , توقف کننده گفتگو