محمدرضا نائینیان - دانشگاه شاهد
جلیل باباپور - دانشگاه تبریز
محمدرضا شعیری - دانشگاه شاهد
رضا رستمی - عضو هیات علمی دانشگاه تهران

هدف اساسی پژوهش کنونی بررسی تاثیر آموزش نوروفیدبک بر کاهش نشانه­های اختلال اضطراب فراگیر و سطح کیفیت زندگی بیماران بوده است. بدین منظور ۱۶ نفر از مراجعه­کنندگان به یکی از کلینیک­های روان­پزشکی شهر تهران که براساس مصاحبه روان­پزشک و ملاک­های تشخیصی متن تجدیدنظر شده راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی- ویرایش چهارم ( (DSM-IV-TR(انجمن روان­پزشکی آمریکا، ۲۰۰۰)، تشخیص اختلال اضطراب فراگیر دریافت کرده و فاقد ابتلاء به اختلالات دیگر روان­شناختی بودند (۸ نفر در گروه آموزش نوروفیدبک و ۸ نفر در گروه کنترل) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران هر دو گروه در مرحله پیش­آزمون و پس­آزمون از طریق مقیاس ۷ سوالی اضطراب فراگیر (GAD-۷) و پرسشنامه کیفیت زندگی (PWI-A)  مورد سنجش قرار گرفتند. به گروه دریافت­کننده آموزش نوروفیدبک (گروه درمان) طبق پروتکل درمانی پانزده جلسه ۳۰ دقیقه ای آموزش نوروفیدبک افزایش موج آلفا داده شد و گروه کنترل هی­چگونه مداخله­ای دریافت نکرد. ثبت و آموزش فعالیت موج آلفا در ناحیه O۱ یا  O۲انجام گرفت و بیماران برای افزایش دامنه آلفای بالاتر از آستانه تعیین شده، فیدبک صوتی دریافت می­کردند. برای تحلیل داده­ها از روش توصیفی، آزمون­های ویلکاکسون و یومن ویتنی استفاده گردید. یافته­های پژوهش بیانگر آن است که آموزش نوروفیدبک به مبتلایان اختلال اضطراب فراگیر، باعث افزایش موج آلفای EEG و کاهش نشانه­های اختلال اضطراب فراگیر در گروه درمان گردید، اما چنین تغییری در گروه کنترل مشاهده نشد. نتایج به دست آمده همچنین نشان داد که به دنبال افزایش موج آلفا در گروه درمان، شاخص کیفیت زندگی آنان در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنادار پیدا نکرد.

اختلال اضطراب فراگیر, نوروفیدبک, کیفیت زندگی