محمد حسن صادقی روش - دانشگاه آزاد واحد تاکستان

بیابان زایی، کاهش توان اکولوژیکی و بیولوژیکی زمین می باشد که ممکن است به صورت طبیعی یا غیرطبیعی اتفاق بیفتد. فرایند بیابان زایی عمدتا مناطق خشک را تحت تاثیر قرار داده و با شتابی فزاینده، کارایی سرزمین ها را کاهش می دهد. ازاین رو پرداختن به روش های بهینه کنترل و کاهش بیابان زایی ضروری است. بنابراین این پژوهش با هدف ارزیابی راهبردهای مقابله با بیابان زایی به صورت موردی در دشت اردکان- خضرآباد انجام گرفت. در انجام این پژوهش، به منظور اجماع نظریات گروهی از روش دلفی استفاده شد و اهمیت معیارها از روش بردار ویژه برآورد شد. در نهایت به منظور انتخاب راهبردها و درجه بندی اولویت آن ها از روش تصمیم گیری برناردو استفاده شد. در چهارچوب این مدل، پس از تاثیر اوزان معیار ها در برتری راهبردها در قالب ماتریس توافقی تراکمی و شکل گیری مدل تخصیص به ازای هر راهبرد، اقدام به حل مدل ها با استفاده از نرم افزار لینگو و تعیین اولویت راهبردها شد. به طور کلی با توجه به نتایج اولویت بندی نهایی، بیشترین ارزش از توابع هدف برابر ۷/۶ برآورد شد. بنابراین زیرمجموعه راهبردهای «جلوگیری از تبدیل و تغییر نامناسب کاربری اراضی»، «تعدیل در برداشت از منابع آب زیرزمینی» و «توسعه و احیاء پوشش گیاهی» به عنوان مناسب ترین زیرمجموعه از راهبردهای موجود انتخاب شدند.

اولویت بندی, تصمیم گیری چندمعیاره, ساختار سلسله مراتبی, مدل تصمیم گیری برناردو