اصغر مصلح آرانی - دانشگاه یزد
رویا احقاقی - دانشگاه یزد
حمید رضا عظیم زاده - دانشگاه یزد

خشکی به عنوان تاثیر گذارترین عامل بر رشد و پراکنش گیاهان، از جایگاه ویژه ای در اکوسیستم های بیابانی برخوردار است. به همین دلیل در این تحقیق، برخی از شاخص های مقاومت به خشکی گونه اسکنبیل هفت بندی در دو مرحله قبل و بعد از آبیاری، در شرایط طبیعی مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج نشان داد که پتانسیل آب در مرحله قبل از آبیاری به طور معنی داری بیشتر (منفی تر) از مرحله بعد از آبیاری بود.  مقدار پرولین نیز در مرحله قبل از آبیاری با مقدار ۱/۳ میلی گرم بر گرم وزن تر به طور معنی داری بیشتر از مرحله بعد از آبیاری بود. بیشترین مقدار قند های محلول نیز در مرحله قبل از آبیاری مشاهده شد. این نتایج نشان داد که آبیاری به طور معنی داری باعث کاهش پتانسیل آب (منفی کمتر)، مقدار پرولین و قند های محلول شد. نتایج همچنین نشان داد که مقدار پتاسیم به طور معنی داری بیشتر از مقدار سدیم بود. تفاوت معنی داری بین پایه های اسکنبیل در مقدار محتوای نسبی آب به دست نیامد و به طور متوسط این مقدار برابر با ۳۲ درصد بود. به طور کلی، نتیجه گیری شد که گونه اسکنبیل هفت بندی با حفظ پتانسیل منفی تر آب از طریق تجمع پرولین (همراه با تجمع قند و پتاسیم) و همچنین محتوای نسبی آب بالا می تواند بهتر خود را با شرایط محیط سازگاری دهد.

اسکنبیل, پتانسیل اسمزی, پرولین, خشکی, قند های محلول, محتوای نسبی آب