فرهاد سراجی - گروه علوم تربیتی،دانشکده ادبیات علوم انسانی ،دانشگاه بوعلی سینا،همدان،ایران
رضا موحدی - گروه ترویج وآموزش کشاورزی،دانشکده کشاورزی،دانشگاه بوعلی سینا،همدان،ایران
منیر سیاحت خواه - گروه مدیریت فناوری اطلاعات،دانشگاه بوعلی سینا،همدان،ایران

هدف این پژوهش بررسی میزان برخورداری مدرسان دانشگاه­های مجازی ایران با مهارت­های تدریس در این دوره­هاست. مدرسان مجازی برای تدریس اثربخش در محیط مجازی به مهارت های متنوعی نیاز دارند که با توجه به ویژگی­های این محیط، غالبا با مهارت­های تدریس در محیط حضوری تفاوت دارند. در این پژوهش مدل واسطه الکترونیکی سالمن (۲۰۰۴) به عنوان مدل مبنا مد نظر گرفته است و برای تهیه پرسش­نامه محقق ساخته علاوه بر این مدل، از پیشینه پژوهش­های مرتبط نیز استفاده شده است. نمونه آماری این پژوهش با استفاده نمونه­گیری چندمرحله­ای صورت گرفته و از سه دانشگاه مجازی مهر البرز، دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتی سهند تعداد ۳۸۷ دانشجوی دوره کارشناسی ارشد در پژوهش شرکت  کرده­اند. تحلیل داده­ها با استفاده از شاخص­های آمار توصیفی و آزمون t تک نمونه­ای صورت گرفت. نتایج نشان داد که مدرسان دانشگاه­های مجازی از نه مهارت مورد نیاز برای تدریس در دوره­های مجازی در هشت مهارت؛ اداره و طراحی فرآیند آموزش، تسلط بر نرم­افزارها و پشتیبانی فناورانه، ترغیب دانشجویان به تامل، ارزش­یابی فرآیند یادگیری، بیان اهداف و چارچوب کلی دروس، طراحی فعالیت­های یادگیری و ارائه بازخورد و ملاحظه تفاوت­های فردی وضعیت مناسبی ندارند. همچنین آزمون کروسکال والیس نشان داد که بین این سه دانشگاه از لحاظ میزان برخورداری از مهارت­های تدریس مجازی تفاوت وجود دارد. 

تدریس, محیط یادگیری مجازی, مدرس مجازی, تعامل, دانشگاه مجازی