معصومه میرزائی - کارشناسی ارشد مشاوره

در گذشته، هر گونه ارتباط بین عشق و ازدواج امری بدون معنا و غیرمعمول بود. پدر و مادر، دختری را برمبنای مبانی و ملاک های کاملا عینی و مشهود چون ثروت و دارایی و تمول و نظایر آن انتخاب می نمودند. هر طبقه اجتماعی ملاک های فرعی خاص خود را نیز در نظر می گرفتند، مثلا نجبا و اشراف زادگان؛ اصالت و اشراف زادگی، کشاورزان؛ تنومندی و نیروی کار در مزرعه را مهم تلقی می نمودند. دخترهای جوان، درباره ی مردی که قرار بود شوهر آنها گردد، تقریبا هیچ اطلاعی نداشتند. در جوامع سنتی و متعصب، عروس و داماد تا لحظه ی زفاف، کمترین شناخت لازم را نیز یکدیگر نداشتند و گاه تا آن هنگام حتی یکدیگر را ندیده بودند. زنان در اثر تعلیم و تربیت خاص آن زمان، بیشتر از طریق بدنیا آوردن بچه های زیاد و انجام وظایف خانه داری و کدبانویی، امید به خوشبختی داشتند. عشق در روح و روان آنها، تنها رویا و گاه فقط یک شوخی بود. به علاوه، لذت جنسی و ارگاسم برای زن نجیب و محترم، امری شرم آور و گستاخ نآبانه بود. در قرون وسطی، انجام تکالیف ساده زناشویی را معادل عشق متین و موقری دانستند که تا جنگ جهانی ارزیابی هایی مورد قبول اکثر نخبگان و دانشمندان نیز بود، به گونه ای که چنین اظهار می شد که زن خود فرد نمی بایست محبوب عشق فرد دیگری باشد.

همسر، زوج گزینی، ملاک های انتخاب.