علیرضا آبین - استادیار، گروه الهیات و معارف اسلامی ، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
زینب حق طلب - کارشناسی ارشد حقوق خصوصی ، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی ، نیشابور، ایران

با نگاه از زاویه ای متفاوت، سخن از مسئولیت مدنی صغار و بیماران روانی ، به واقع کاوشی است فلسفی در خصوص کیفیت تاثیر صغر سن و ضعف یا فقدان عنصر روانی ادراک در حقوق مسئولیت مدنی . درچنین پژوهشی اصولا با دو نگرش و مبنای فکری مواجهیم : در یک سو نظامهای عینی گرا (نوعی گرا) قرار دارند که اصولا صغر سن یا فقدان عنصر روانی تمیز را در حقوق مسئولیت مدنی دخالت نمی دهند بلکه رویکرد تحلیل های خود را بر روابط عینی محض استوار کردهاند. در مقابل اما، نظامهای ذهنی گرا (شخصی گرا به -معنایخاص) واقع شدهاند که به دنبال تاثیر عناصر پیچیده روانی و ذهنی بر حقوق مسئولیت مدنی و روابط طرفین دعوا هستند. این گرایش می کوشد با دخالت دادن عناصر سنی و روانی در تعدیل حداقلی یا حداکثری مسئولیت مدنی صغر و مجانین گام بردارد. با وجود این ، به نظر می رسد راهحل منطقی تر در اتخاذ راهکاری میانه و مختلط است ، معیاری که عینی گرایی را در کنار شخصی گرایی بنشاند و نقطه توازنی مطلوب میان حقوق طرفین دعوا ترسیم نماید. اما بی گمان، اتخاذ راهکار نهایی و قاطع در این دست مطالعات فلسفی - حقوقی دشوار است چه ، چهره ملاحظات اخلاقی و ناظر به انصاف در اینگونه مطالعات پررنگ بوده، مرزهای قاطع حقوق و اخلاق کم رنگ تر شده و به همان میزان دستیابی به عدالت واقعی دشوارتر می گردد.

مسئولیت مدنی ، صغار و بیماران روانی ، ذهنی گرایی (شخصی گرایی )، عینی گرایی (نوعی گرایی )، کثرت-گرایی ، معیار مختلط